هوش مصنوعی: ما چشمی داریم که در انتظار آمدن توست، ای خدای بزرگ. این آینه که در دست داریم، نشانه‌ای از گل وجود توست که همچون شبنم، زیبایی و لطافت را به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: کسی که در یکتایی‌اش هیچ تصوری از دوگانگی ندارد، چه‌طور می‌توانم یادش کنم در برابر جهانی از موجودات؟

هوش مصنوعی: گریه کردن نشانه‌ای از شرمندگی و آزار دل اوست، من نمی‌توانم اشک‌هایم را از پشت پرده‌های چشمانم پنهان کنم.

هوش مصنوعی: چهرهٔ من پر از درد و زخم است و گویا هر خط موی من به نوعی نشان‌دهندهٔ آن زخم‌هاست. من حاضر هستم که خاک شوم و از عمق این دردها به دیگران کمک کنم و مرهمی برایشان باشم.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر احساس می‌کند که مانند یک هلال (ماه) در اوج خود، امروز در وضعیت ناتوانی قرار دارد. او به نقص و کمبودهایی در وجود خود اشاره می‌کند و به یادآوری می‌پردازد که در نبود خود، آنچه در گذشته داشته را بر روی استخوان‌ها می‌بیند، به گونه‌ای که به ضعف و نقص خود پی می‌برد.

هوش مصنوعی: ای بهار زندگی، فراموش نکن که چقدر ارزشمندی؛ چرا که هر دو جهان، در نهایت خاک و ماتم است و تنها یادگار انسان، نقش و اثری است که از خود به جا می‌گذارد.

هوش مصنوعی: اگر سنگی بخواهد جرقه‌ای بزند یا آتش افروزد، نیک می‌دانی که این آرامش‌ها فقط دام‌هایی هستند که بر سر راهش قرار دارند.

هوش مصنوعی: در میان روز و شب، مراقب خودت باش، زیرا خطر و آسیب‌ها در همه جای زندگی‌ات وجود دارد و تو را احاطه کرده‌اند.

هوش مصنوعی: تا چه زمانی می‌خواهی به زندگی ادامه دهی در حالی که وفاداری را ترک کرده‌ای؟ تنها چیزی که از کینه به جا می‌ماند، حالتی ناچیز و بی‌اهمیت است.

هوش مصنوعی: با تمام ناتوانی، من بی‌نیازی را در خود می‌یابم. در شکست ما، یک زینت زیبا وجود دارد که بسیار جذاب است.