هوش مصنوعی: وقتی که من به دامگاه عبرت او افتاده‌ام، کمی شبیه به قفس شکسته‌ای هستم که بالی ندارد و دانه‌ای در عالم عدم دارد.

هوش مصنوعی: من در حالتی ناپایدار و مضطرب به سر می‌برم، نه کسی را می‌شناسم که به من آرامش بدهد و نه به جایی تصادفی می‌روم که بتوانم از این حال بیرون بیایم.

هوش مصنوعی: از کسی که به دسیسه‌ها و فریب‌ها می‌پردازد، نپرسید که چگونه تسلیم شده است؛ زیرا ما در سایه‌ی این فریب‌ها، خود را بی‌نشان و بی‌قید کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: در این دنیایی که مملو از تغییرات و تردد است، نتوانستیم به امیدی دست پیدا کنیم که قابل تحمل باشد و از ستمی در امان باشیم.

هوش مصنوعی: من مثل ابری هستم که بر روی عرق و زحمتم قرار گرفته و تلاش و کوشش من در زیر باران باد سر می‌زند. ای کاش از حالت انفعال و بی‌تحرکی خارج شوم.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر از عشقی عمیق سخن می‌گوید و به محبوب خود می‌گوید که هنوز در خاک پای او است و به حالت خضوع و تسلیم در آمده است. او از معشوق خود می‌خواهد که با یک قدم، از این حالت رنجش و ستم به او خارج شود و به او ناز کند. به عبارت دیگر، او در تلاش است که توجه و محبت معشوق را جلب کند و به نوعی از او درخواست دارد که به حال او رحم کند.

هوش مصنوعی: من در دل تابناک خیال تو غرق شده‌ام و صدایی که از خاموشی چراغ برمی‌خیزد، احساس می‌کنم که مژه‌هایم به لرزه درآمده و خودم نیز شکسته‌ام.

هوش مصنوعی: Tonight, my aspirations are soaring high; who is this enchanting figure that has captivated my heart with such profound inspiration?

هوش مصنوعی: کجا بروم که بتوانم چ頭 تسلیم را از زمین برکنم؟ چون دنیا در گوشه‌های خود، گودالی از مشکلات و چالش‌ها را ایجاد کرده است.

هوش مصنوعی: من از نعمت‌هایی که دارم چقدر راضی‌ام، به طوری که از چیزهای دیگر در این دنیا سیر شده‌ام و نیازی به خوردن ندارم.

هوش مصنوعی: در این مکان پر از ظلم و ستم، من به شدت گیج و سردرگم نشسته‌ام، مانند سازی ضعیف که فقط به خاطر ناله‌اش به فریاد می‌آید.