هوش مصنوعی: دنیا به ما و خودخواهی‌های ما دلبستگی دارد و از فطرت عالی و اصیل خود دور می‌شود. آرامش دل در این دنیای پر از تجمل و خودبینی نمی‌تواند به وجود بیاید و به نوعی دل را از معنا خالی می‌کند.

هوش مصنوعی: در هر فکر و تأملی، تصاویر و تصورات اشتباه از بین می‌روند و برای درک درست و دقیق باید به آنچه در سال جاری اتفاق افتاده است، توجه کنیم.

هوش مصنوعی: نفسِ سحر چه سخن زیبایی را در دل ‌ذهن من می‌سراید که سال‌هاست از عقل و درکم می‌کاهد و مرا به تفکر وادار می‌کند.

هوش مصنوعی: در آن مکان که نگاه او مست و خواب‌آلود است، گام برمی‌دارم و دستانم پر از شراب است، به طوری که گویی پایم بر روی گل و لای می‌لغزد.

هوش مصنوعی: در هر نوع سرخوردگی و ناامیدی، تلاش‌های ضعیف به جایی نمی‌رسد و در نهایت ناامیدی باعث می‌شود که رنگ‌ها و زیبایی‌ها از بین بروند، مانند پرنده‌ای که بدون پر و بال می‌ماند و نمی‌تواند پرواز کند.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم از چه چیزی خجالت می‌کشم و چه زمانی می‌توانم از این حال بیرون بیایم. عرقی که شبیه به پیری و گذر عمر بر پیشانی‌ام نشسته، حالت پاکی را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: در بازار آرزوها به دنبال کسب و کار و سود بودم، اما حالا تنها چیزی که باقی مانده است، شرمندگی و عذاب دلالی است.

هوش مصنوعی: جهان به خاطر ادعاهای بی‌مبنای عده‌ای در مورد زندگی‌ و طبیعتش، اعتبار خود را از دست داده است. در حقیقت، از مواد و منابع مختلفی که در دسترس است، مانند شیر و گربه، برای بافتن قالی استفاده می‌شود، که نشان‌دهنده نوعی دستکاری و تغییر در واقعیت است.

هوش مصنوعی: عظمت و grandeur دنیا و تصوراتی که از آن داریم، با ما چه ارتباطی دارد؟ هیچ کس نمی تواند ارزش و اهمیت ذرات ریز را در مقایسه با ثروت های کلان و بزرگ بسنجد، زیرا این ذرات نیز بدون ارزش و وزن خاصی هستند.

هوش مصنوعی: تا کی باید این بار سنگین خوب و بد را بر دوش خود تحمل کنم؟ بیدل به حال غم‌انگیز من می‌نگرد، مانند شانه‌ای که از بار سنگین خسته و فرسوده شده است.