هوش مصنوعی: از فریب و بازیگوشی ذهن کودکانه، شعله‌ای در دست دارم که مانند جرقه‌ای در حال پرتاب است و من قدرتی دارم که می‌توانم رنگ‌ها را به دور خود بچرخانم.

هوش مصنوعی: دیدار من مانند آینه‌ای است که قواره‌ای از نور را نشان می‌دهد، ولی من به خاطر نادانی و گیجی‌ام قادر به دیدن آن نیستم.

هوش مصنوعی: برای زندگی به تلاش و کوشش نیاز است و باید با قدرت و اراده، موانع را کنار زد. در این راه، نباید به جنگ و نزاع پرداخت و باید با صلح و آرامش پیش رفت.

هوش مصنوعی: هنگامی که صبح فرا می‌رسد، ناامیدی‌ها و ناکامی‌ها را نمایان می‌سازد و بهار زندگی‌ام به سبب چند غبار پرواز، رنگ و رو رفته است.

هوش مصنوعی: انسان می‌تواند با یک نگاه عمیق و صمیمی به دنیای دوگانه‌ای که در آن زندگی می‌کند، دست یابد. برای این کار، نیازی به سفرهای طولانی نیست؛ بلکه باید با اشتیاق و انرژی، به شناخت این دو دنیا بپردازد.

هوش مصنوعی: در دنیای ممکنات، اگر دوستی و صمیمیت میان انسان‌ها وجود داشته باشد، مانند چین و چروکی است که اگر خاری به دامنت بچسبد، نشانه ای از زخم و ناراحتی خواهد بود.

هوش مصنوعی: ای آه نومیدی، ببال و اوج بگیر! گرچه تپش‌های قلبم به خاطر افسون غم و ناامیدی به خون تبدیل شده‌اند، اما همچنان باعث شده‌اند که دل‌های تنگی و نگران ایجاد شوند.

هوش مصنوعی: از یاس‌های خمیده، نوحه‌ای دارم که با دل‌تنگی در مورد مرگ شادی و خوشی گیسوانی که مثل چنگ است، سروده‌ام.

هوش مصنوعی: در دل ناامیدی و اضطراب، اشک‌هایم چطور می‌توانند احساسات مرا درک کنند؟ اگرچه شیشه‌ای را شکستم، اما نتوانستم آهنگ زیبایی را با خود ببرم.

هوش مصنوعی: چرا زیبای دل من به خود می‌بالد وقتی که با شکستن طره‌ی مویش، حال مرا تحت تأثیر قرار داد و چهره‌اش را پنهان کرد؟

هوش مصنوعی: از روحیه ما بی‌توجهی یادگذشته‌ها را به همراه دارد، در حالی که درد و غم از یاد رفتگان، بر دل ما سنگینی می‌کند و اجازه نمی‌دهد که آرامش داشته باشیم.