هوش مصنوعی: چرا رنگ و حال خوبی نداری، وقتی که بوی گل در فضا پیچیده است؟ تو که قدرت و توانایی زیادی داری، چرا در بی‌خبری به سر می‌بری؟

هوش مصنوعی: با صبر و تحمل از دردها بگذر، چرا که هنگامی که آغوش شوق را باز می‌کنی، احتمالاً به شادی و خوشی‌های بزرگی دست پیدا خواهی کرد.

هوش مصنوعی: اگر از دنیای شاد و دل‌نشین غافل شوی و به افکار و خیال‌هایت وابسته بمانی، حتی اگر از خانه بیرون بروی، در معرض خطر و ضربه‌های زیادی خواهی بود.

هوش مصنوعی: فضای دنیا با دل غمگین چه حال و هوایی دارد؟ تمام درها و دشت‌ها تحت تأثیر همین یک ناراحتی کوچک بی‌حال و افسرده‌اند.

هوش مصنوعی: اگر همه زیبایی‌ها را هم جمع کنی، هیچ فایده‌ای ندارد، زیرا عشق واقعی به زیوری‌های بی‌روح و تظاهر نمی‌نگرد.

هوش مصنوعی: وقتی که عشق واقعی در قلب آدم وجود داشته باشد، نباید از عرق شرم یا احساسات خود شرمسار باشد. به یاد داشته باش که در دنیای واقعیت، لبخند و ظاهرسازی تنها پنهان‌کنندهٔ حقیقت‌ها هستند و نباید به آنها اهمیت داد.

هوش مصنوعی: دل غمگینی را که نداری، خالی از صفات و ویژگی‌ها نکن. زیرا این عشق و احساساتی که از تو برمی‌خیزد، از صدای تفنگ و شلیک‌ها پرآشوب‌تر است.

هوش مصنوعی: به پیری، شمارش نفس‌ها را غنیمت بشمار، چرا که شکست شیشه دیگر عبرتی است. حالا تو نیز از همان شکست درسی بگیر.

هوش مصنوعی: مبادا که جسارت تو به قدری باشد که در این مسیر دچار لغزش و سقوط شوی. از قدم‌های محکم و استوار استفاده کن و مواظب باش که دچار نقص نشوی.

هوش مصنوعی: کاروان‌ها از این صحنه گذر کردند، تو که مانند نعل در آتش ایستاده‌ای، در گوشه‌ای منتظر و هراسان بمان.

هوش مصنوعی: هر قدمی که برمی‌داری با هدفی مشخص است، اما باید توجه داشته باشی که شتاب‌زدگی و عجله بی‌فایده است. تا زمانی که هنوز فرصت برای تفکر و تأمل داری، بهتر است آرامش خود را حفظ کنی و از لحظه‌ها به خوبی استفاده کنی.

هوش مصنوعی: حیرتم از سرنوشت تو آنقدر زیاد است که مانند آینه‌ای که صیقل می‌خورد، تغییر کرده‌ام، ولی تو هنوز در همان حالت کهنه و ناپاکی باقی مانده‌ای.