هوش مصنوعی: به جز سلامتی من، چیزی برای رسیدن به تو ارزش ندارد؛ ای خاک بر سر آن کسی که به سنگی نرسد.

هوش مصنوعی: حرکات زیبای تو قلب‌ها را به دام می‌اندازد، همچنین، چمن‌زار هم به خاطر تو سلاحی در دل دارد.

هوش مصنوعی: اگر لب‌های تو مست و شاداب شوند، چمن بهشتی هم که در آن هست، در یک غنچه رنگی باقی نخواهد ماند.

هوش مصنوعی: در آینهٔ وجود تو، هیچ اثری از این شوخی نیست، مثل پرواز یک جرقه در دل سنگی که نمی‌تواند جایی را بسوزاند.

هوش مصنوعی: زمانی که تو لبخند می‌زنی، چروک‌های پیشانی‌ات نشان‌دهندهٔ احساسات تو هستند. در زیبایی و تندی شخصیت تو، هیچ‌جوابی نمی‌توان یافت که ماندگار باشد.

هوش مصنوعی: در دنیای موجود، زندگی کردن برای کسی که در دل خود درد و غم دارد، ممکن نیست، زیرا هر فردی با این دردها و احساسات مختلفی روبه‌رو است.

هوش مصنوعی: در نگاه عبرت، نشانه‌های حوادث در زیر بال طاووس پنهان است، همچون پلنگی.

هوش مصنوعی: در دوران پیری شاد باش، حتی اگر جوانی و نشاط از دست رفته باشد. اگر صدای نی و نغمهٔ زیبای آن وجود نداشته باشد، صدای ساز چنگ هم می‌تواند یادآور گذشته‌ها باشد.

هوش مصنوعی: آن جایی که صبح به نظر می‌رسد، در واقع نشانه‌ای از فریب است که روحی زخمی و خونی را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: فریادی که در دل من مدفون شده بود، به ناگاه به اوج رسید و دل من را شکست، اما نتوانستم به آرامش و زیبایی مورد نظر برسم.

هوش مصنوعی: سال‌هاست که مانند اشک به عقب نگاه می‌کنم و می‌فهمم که تلاش انسان‌های ناتوان با درخشش سواران چه تأثیری می‌تواند داشته باشد.

هوش مصنوعی: در زمانهٔ امروزی، چه مدت می‌توان زندگی کرد در حالی که ظاهراً ایمان به فرهنگ بیگانه، از هر چیز دیگری ناخوشایندتر است؟

هوش مصنوعی: تا زمانی که خون به رنگ حنا درآید و زیبایی ظاهری ساغر را تحت تأثیر قرار دهد، آیینه به دست گرفتن معنادار می‌شود.

هوش مصنوعی: من مانند نی هستم که از بندهای رنگین آزاد است، و از تهمت‌های دیگران چشمانم به خاطر غم و اندوهی که دارم، مانند مژه‌ای به سنگی بسته می‌شود.