هوش مصنوعی: چقدر می‌توانم در ظلم و سکوت بمانم؟ اکنون زمان آن است که ناله و فریاد خود را ابراز کنم.

هوش مصنوعی: در آن جمعی که یاد تو رنگ و بویی دارد، نفس‌ها با ناله و افسوس به یاد تو در می‌آید و این حال، بهزاد را به سکوت وا می‌دارد.

هوش مصنوعی: تا کی تحمل دیوانگی و رنج جانکاه را می‌کنی؟ آیا همین صدا، نالهٔ فرهاد را به یاد نمی‌آورد که در خاموشی‌اش تیشه‌ای در دل دارد؟

هوش مصنوعی: برای به دست آوردن گوهرهای نادر و ارزشمند، باید نفس را کنترل کرد و آن را آماده ساخت تا به آرامش و خاموشی برسد.

هوش مصنوعی: از ساز محفلی که در آن هستم، صدایی به گوشم می‌رسد که نشان‌دهنده فاصله‌ام از افرادیست که درگیر نفس و دنیاگرایی هستند. این صدا به من کمک می‌کند تا به آرامش و خاموشی دست یابم.

هوش مصنوعی: اگرچه نداشتن زبان و بیان معیوب و ملامت‌آمیز است، اما باید این سکوت و خاموشی را فرصت در نظر بگیریم و از آن بهره ببریم. نباید مانند شمعی باشیم که در حال سوختن و تباهی است.

هوش مصنوعی: در طول زندگی‌ام، در لحظات اندوه و ناله، به شدت زحمت کشیدم و در نهایت، صدای بی‌صدایم را به آینه رساندم.

هوش مصنوعی: با سکوت و لب از بیان موضوعات بستن، می‌توانی دو جهان را تحت کنترل درآوری. در این فضای سکوت، مانند یک صیاد در دام‌های خود، عمل کن.

هوش مصنوعی: من با شجاعت از قدرت تحمل خود می‌کاهیم و ناله‌ام را نمی‌پسندم، چرا که بی‌علت ساکت نمی‌شوم.

هوش مصنوعی: ای شعلۀ پراحساس، تو به تنهایی نمی‌سوزی. همت و تلاش تو در کنار من است، پس هرچه می‌خواهد بیفتد، ما خاموش نخواهیم شد.

هوش مصنوعی: به دل گفتم که در این مکتب که درس جمعیت را در خواب سرمه‌ای آموخته، استاد فقط سکوت می‌کند.

هوش مصنوعی: چرا اینقدر بی‌توجه به آرامش و راحتی خود هستی، بیدل؟ آیا نابود شده‌ای یا به کلی از یادها رفته‌ای؟