هوش مصنوعی: تصویر او بر دل و عقل راحتی نمی‌آورد و در برابر زیبایی‌اش، انسان نمی‌تواند خود را کنترل کند، گویی در آغوش حیرت گرفتار شده است.

هوش مصنوعی: نگاه ضعیف‌ها به من باعث می‌شود که کارم شبیه نواختن مضرابی باشد که آهنگش خاموش است.

هوش مصنوعی: ما از محبت‌های مصنوعی و دروغین آن فرد بی‌رحم انتظار داریم، اما فقط با یادآوری‌های گاه و بی‌گاه او، حسرت می‌خوریم که چگونه می‌تواند ما را فراموش کند.

هوش مصنوعی: نه از صبح خبری دارم و نه از شام نشانه‌ای می‌بینم، فقط در سایهٔ گوش تو به چشم‌انتظاری نشسته‌ام.

هوش مصنوعی: هر چه که می‌گذرد و به جلوهٔ معشوق می‌نگرم، کمترین اهمیتی به دیگر مسائل نمی‌دهید. مثل این است که در آتش می‌زنم و به شدت تلاطم دارم، ولی در عین حال احساس می‌کنم که ارزشش را ندارد.

هوش مصنوعی: کیست این زیبا، مثل طاووس، که با زیبایی‌اش دل مرا مجذوب کرده و بهشتی در دل من ایجاد کرده است؟ هر کدام از موهایم مانند آغوشی است که به او فراخوانده است.

هوش مصنوعی: برای اینکه دل را پاک و بی‌آلایش کنی، باید هنری به خرج دهی که فراموشی را به خود راه دهی. در این صورت زیبایی و صفای دل، مانند آبی که از چشمهٔ آیینه نشأت می‌گیرد، نمایان خواهد شد.

هوش مصنوعی: به طور ناخواسته و بدون توجه به نغمه‌های زندگی، از کنار آن گذشتم. اگر گوش شنوا داشتم، می‌توانستم این داستان را بشنوم.

هوش مصنوعی: دوری از دنیا و حسرت‌هایش ما را به دو نفر تبدیل کرده است، در حالی که غافل از این هستیم که حتی زندگی پس از مرگ هم ارزش این همه زحمت و نگرانی را ندارد.

هوش مصنوعی: حباب من به خاطر بی‌توجهی دیگران داغ و ملتهب شد. بیدل، آیا تا کی باید در کلبه‌ام منتظر بمانم تا شعله‌ی زندگی‌ام روشن شود؟