هوش مصنوعی: چقدر باید دل من این درد بیهوده را تحمل کند وقتی که صبح را گذرانده‌ام و از بی‌سرنوشتی خسته‌ام.

هوش مصنوعی: مجبورم در برابر میوه‌ی دشت شرمنده باشم، زیرا نگرانم که به خاطر عرق این گرما، از جوش‌های پوستی گم شوم.

هوش مصنوعی: امروز هیچ‌کس نیست که بتواند حرف‌های دلbroken مرا بشنود و دل شکسته‌ام به‌مانند زنگی که از سر و صدای بی‌فایده به صدا در می‌آید، در خفا و افسوس می‌زند.

هوش مصنوعی: شمعی که از نور تخیلات تو روشن است، مانند آتش یاقوت است که از سکوت نمی‌میرد.

هوش مصنوعی: این شعر به انسان یادآوری می‌کند که خواب و آرزوهای دنیا فانی و بی‌ارزش هستند. در واقع، اشتیاق به زرق و برق دنیا به اندازه‌ای تلخ و شیرین نیست که برای آن گوش خود را از حقیقت بپوشانی. زندگی به سرعت می‌گذرد و نباید به چیزهای بی‌مقدار دل بست.

هوش مصنوعی: اگر از عیبی باخبر باشی، هر چند به مقام و جایگاهی بلند دست پیدا کنی، باز هم از اساس و ریشه‌ات فرار نخواهی کرد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که عجز و خجالت تو را پایین نیاورد، آن جرعه‌ای که می‌توانی بر زمین بریزی را نخواهی نوشید.

هوش مصنوعی: در تلاش برای رسیدن به اهداف، نمی‌توان تنها به فرصت‌ها نگریست؛ زیرا انعکاس زیبایی‌ها مانند نوری است که باید از آن بهره برد. مراقب باش که فرصت‌های ارزشمند را از دست ندهی.

هوش مصنوعی: اگر بیدل متوجه شوی که درد عشق چه سختی‌هایی دارد، حتی یک زخم دل را به هزار صبح شادابی و لبخند نمی‌فروشی.