هوش مصنوعی: باید بگویم که از این نقطه نظر فریبنده، تا بالاتر بروم، در درونم نیرویی وجود دارد. مانند جادوی گلی هستم که از یاد گوش‌نوازی به وجود آمده‌ام.

هوش مصنوعی: در لحظه‌ای از هیجان دیدار، احساساتی موج می‌زنند و من در این شگفتی و عدم توانایی، نظاره‌گر هستم. در حالی که در آرامش و سکوتی عمیق غرق شده‌ام، این احساسات، مرا به جایی می‌برند که نمی‌توانم بیانشان کنم.

هوش مصنوعی: از قدرت و استحکام یاقوت، ابریشمی می‌سازم که نشانه‌های ادب را به رنگ خون و هیجان به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: از آموزش زندگی چه می‌خواهم؛ حیران و سردرگم هستم. خواب فراموشی به من نشانه‌هایی می‌دهد که به صد شکل تعبیر می‌شود.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر از حالتی سخن می‌گوید که گویی وجودش به خاطر زیبایی‌ها و جلوه‌گری‌ها تحت تاثیر قرار گرفته و به نوعی روح و جانش جلب توجه شده است. او احساس می‌کند که از هر گوشه‌ای از جهان، دیده‌هایش و صفاتش به او هجوم می‌آورند و در واقع، زندگی‌اش را در حال حاضر به دوش می‌کشد و نمی‌تواند از این بار رهایی یابد. به نوعی، او در جستجوی هویت و مقام خود در میان این جذابیت‌ها و زیبایی‌ها است.

هوش مصنوعی: من صدای پرشوری دارم و به خاطر شرم و جرأت، نفس را در سینه حبس کرده‌ام تا صدایم به گوش کسی نرسد.

هوش مصنوعی: شکستن چیزی تا چه اندازه ممکن است به زیان من باشد؛ به طوری که نگاهی که از من دور شده، کنجکاوی و استقبال خاصی را به همراه داشته است.

هوش مصنوعی: در این محفل پر از مستی، من هیچ‌کس را نمی‌بینم که همچون مینا با شیشه‌ای در دست داشته باشد و یا مانند ساغر، قدحی برای نوشیدن در دست گیرد.

هوش مصنوعی: در این مکان که پر از آینه است، هیچ‌کس به زیبایی تو نمی‌نگرد. تو خودت را به نمایش بگذار، اما ما را کجا می‌توانیم ببینیم و کجا می‌توانیم متوجه شویم؟

هوش مصنوعی: من در دل خود داغی دارم مثل آشیانه‌ای که در قفس پرورش یافته باشد. بیدل (آشفتگی) من به زیر بال کسی است و زیبایی‌ام مثل طاووس در چمن است.