هوش مصنوعی: اگر یک مژه مانند چشمی برای تو جمع شده باشد، پس تو ریشه و بنیاد اجزای دو جهان را شکل داده‌ای.

هوش مصنوعی: خزان، مقدمات و نشانه‌های بهار است، و اگر بی‌رنگ شده‌ای، نشان دهنده این است که رنگ و زیبایی تو کاهش یافته است.

هوش مصنوعی: هشیار باش که اجزای وجود تو از جنس هواست؛ پس شاید با یک یا دو نفسی،形 و صورتت به شکل شبنم تغییر کند.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به نوعی ناتوانی خود را در بیان احساسات و درک عمیق عشق و زیبایی اشاره می‌کند. او به قافله‌ای که با سرمه (ماده‌ای زینتی و زیبایی) سفر می‌کند، تشبیه می‌شود و نشان می‌دهد که در این مسیر، ناله و فریادش ممکن است نادیده گرفته شود. به طور کلی، این بیان احساس محنت و تاسف شاعر نسبت به ناتوانی در ابراز وجود و احساساتش را می‌نمایاند.

هوش مصنوعی: در مقابل تسلیم و ضعف، سر تسلیم فرود نیاور، چرا که در چنین حالتی، مانند شمشیری است که هنوز استفاده نشده و بی‌فایده مانده است. به این ترتیب، قدر و ارزش خود را حفظ کن و نگذار که به راحتی به بی‌اهمیتی دچار شوی.

هوش مصنوعی: به هر حال، فراتر از ذات واقعی، چه تفاوتی دارد که چه تصوری از خود داریم، حتی اگر مانند شمشیری تیز و دقیق شده باشیم.

هوش مصنوعی: پرواز روح از قید هوا ممکن نیست و در دام خودمان گرفتاریم، حتی اگر تمام وجودمان در حال فرار باشد.

هوش مصنوعی: سخن ناصحانه‌ات بسیار شیرین و جذاب است؛ اما رحم کن به کسی که زخمی شده و تو خود دارویی برای آن درد شده‌ای.

هوش مصنوعی: تا زمانی که بار سنگینی بر دوش تو بگذارند، نمی‌توانی به انسان کامل تبدیل شوی؛ حتی اگر همه ویژگی‌های انسانی را داشته باشی.

هوش مصنوعی: فردا روزی خواهد بود که به خاک تبدیل می‌شوی، بنابراین با وجود اینکه امروز در اوج خود هستی و غرور داری، باید بدانستی که این حالتماندگار نیست.

هوش مصنوعی: مدتی است که عمر ما در تلاش و آرزوها سپری می‌شود، ای جبههٔ اراده و همت! چه مقدار از رنج و تلاش ما به نتیجه رسیده است؟

هوش مصنوعی: محل بررسی و تحقیق درباره حقیقت از هرگونه تصویر و نقش خالی است. در این مکان، تو چه نیازی به حضور داری؟

هوش مصنوعی: بیدل، مانند ماه نو از مرز تسلیم عبور نکن، زیرا اگر حتی یک تار موی تو نیز خم شده باشد، به دور خود می‌چرخد.