هوش مصنوعی: من کیستم در این دنیا که از قسمت خود ناامیدم، در حالی که دامنم غبار رنگی از صدای دست کسانی است که حسرت می‌خورند.

هوش مصنوعی: محیط من مانند حبابی است که به طور رایگان مشاهده می‌شود، اما درون آن رازهایی نهفته است. من به دنبال این اسرار هستم و مانند پری که از درخت می‌گذرد، در جستجوی آن‌ها هستم.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چرا سرنوشت قاتل با این زیبایی‌ها گره خورده است، خون من در اینجا بی‌صدا و بی‌خبر از آواز طاووس می‌ریزد.

هوش مصنوعی: تنها راه رسیدن به وصال، خیال و تصور آن است. در اینجا روشنایی شمع که پژمرده شده، مانند فانوسی است که تاریکی را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: دل وقتی از بی‌خیالی‌ها گذر کند، مثل بهاری می‌شود که در آینه‌اش، رنگ‌های گوناگون را در خاموشی یک فانوس می‌بیند.

هوش مصنوعی: از مکانی دور و پر از شگفتی به دنبال دیدار تو می‌آیم و به یاد هر قطره اشکی که ریخته‌ام، فریاد و ندا به گوشم می‌رسد.

هوش مصنوعی: لذت من از خاموشی و سکوت مانند کبابی خوشمزه است، پس دیگر از گفتگو کردن دست بکش. تنها به یاد من می‌آورد که لب‌هایم را به هم بزنم، مثل بوسه‌ای که فراموش شده.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف حالتی عاطفی و زیبایی‌های روابط انسانی می‌پردازد. در واقع، به نظر می‌رسد که هر نقص و زخم در دل ما، نشانه‌ای از زیبایی و عشق است. اشک‌هایی که از دل ما می‌ریزد، نشان از محبت و زیبایی‌هایی است که در اطرافمان وجود دارد. در اینجا، پیوند عمیق بین عشق و درد به تصویر کشیده شده است.

هوش مصنوعی: ای آتش، برگرد و به کسانی که با ما می‌نوشند توجه کن؛ زیرا از خاکستر ما هم در وجودش طاووسی وجود دارد که پرواز می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر از خودت عبور نکنی، از وسایل و موانع زندگیت نیز نمی‌توانی به آسانی بگذری. باید چراغی به دست بگیری تا در تاریکی‌ها، راهت را روشن کنی و مانند فانوس، مسیرت را پیدا کنی.

هوش مصنوعی: از آن جا که به خوشی‌ها و لذت‌ها شبیه به گل داشتم، اکنون با از دست دادن آن‌ها، رنگ باختن حالم را حس می‌کنم.