هوش مصنوعی: خداوند، در سختی و بی‌تابی‌ام، تنها به تو و بندگی‌ات چنگ می‌زنم. فقط همین یک ذکر "یا الله" را دارم و اگر تو بخواهی، هر چه می‌خواهم را بیاموز.

هوش مصنوعی: از نگرانی درباره‌ی خودم می‌لرزم، غافل از این که شمع تنها زمانی روشن می‌شود که باد آن را بیافروزد. هر بار تو روشنایی می‌بخشی.

هوش مصنوعی: تجدد و نوگرایی نمی‌تواند بهاری باشد که در آن رنگ‌های شاد و زیبا وجود داشته باشد. هر پرواز و حرکتی که بدون قید و شرایط باشد، مانند صبح نوروزی، پر از روشنایی و تازگی است.

هوش مصنوعی: در نهایت، سخن‌وری من تنها عذاب دل من راافزایش داد، مانند شمعی که به خاطر سوزانیدن خود، نورش را در آینه می‌بیند.

هوش مصنوعی: در این سرزمین، دل‌ها از ناامیدی و آه‌های مایوسان رنج می‌برند، مانند شمعی که از خارهای موجود در مسیر خود محافظت می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر صبر داشتی، می‌توانستی از نعمت‌های این زمین بهره‌مند شوی؛ چون مانند گندم که در زمان مناسب شکوفا می‌شود، روزی به سمت تو می‌آید و نوید سعادت را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: لباسی که به زیبایی هنر دوخته شده، از سرزنش‌ها و عیب‌جویی‌ها پاره و خراب شده است. بیدل، وقتی که در تنهایی خود احساس عریانی می‌کند، متوجه می‌شود که اگر مژگانش را به هم بدوزد، باز هم چیزی در برابر عیب‌ها و کاستی‌ها نخواهد داشت.