هوش مصنوعی: من و دیوانه‌ای مانند یک کودک، که هر جا برود بازی می‌کند و از آن دو دنیا چیزهایی را می‌سازد و بازی را ناتمام می‌گذارد.

هوش مصنوعی: تصور ابروی چین‌دار تو، هر زمان که بدون پوشش ظاهر شود، نگاه‌ها را به خود جلب کرده و در هر لحظه مانند شمشیری با جوهر درگیر می‌شود.

هوش مصنوعی: در دل توفان خیال تو، حسرتی عمیق دارم که هر بار که پلک بزنم، گویی در جهانی دیگر مشغول بازی و شادمانی است.

هوش مصنوعی: موی سیاه و مجعد تو مانند شاخۀ سنبل است که بر گل لالهٔ قرمز بازی می‌کند.

هوش مصنوعی: در آن جمعی که عشق و آرزو حاکم است، تیغ تو با انرژی و جذابیتش بر من تاثیری مانند شمعی که در یک دور گردن می‌چرخد، می‌گذارد و به نوعی بازی می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر درخشش و زیبایی عشق به اندازه یک ذره کم رنگ شود، ننگ آن بزرگ‌منشی و افتخار هم محو خواهد شد. بنابراین، از آن بگو تا جلوه‌گری در آیینه‌ها کمتر شود و بازی پیچیده‌تری رخ دهد.

هوش مصنوعی: دل عاشق نمی‌تواند در چمنزار خوشگذرانی کند، چرا که سپند (آتشدان) آن را به جایی می‌برد که فقط بازی و شگفتی وجود دارد.

هوش مصنوعی: در جستجوی عشق، کمتر به سرگرمی‌ها روی بیاور، زیرا ممکن است کودک خواسته‌ها را به هوس و بازی دعوت کند.

هوش مصنوعی: اگر نشانه‌های عبرت و پند در دسترس باشد، پس چرا طاووس ما به خاطر زیبایی و زرق و برق بال و پرش بازی کند؟

هوش مصنوعی: خواب و افسانه به‌تنهایی اعتبار و واقعیت خود را دارند و جهان را نمی‌توان تنها یک بازی دانست. هر کسی که بخواهد این موضوع را درک کند، باید به عمق زندگی نگاه کند و از سطحی‌نگری پرهیز کند.

هوش مصنوعی: اگر شوری در وجودت بیافتد و خوشی را احساس کنی، آن خوشی زود گذر است؛ زیرا با وجود جاذبه‌ها و حواشی زندگی، دل آدمی هر چه بیشتر تلاش کند که ثابت بماند، باز هم به سمت لذت‌های دنیا می‌کشد.

هوش مصنوعی: تمایل به لذت و خوشی در طبیعت کسی که به نوشیدنی‌های الکلی علاقه‌مند است، نمی‌داند چه چیزی ممکن است. بیدل، مانند موج، می‌تواند با گوهر (یعنی چیز با ارزش) بازی کند.