هوش مصنوعی: من از شوخی و بازی‌های تو به هیجان آمده‌ام، انگار که در ساغری پر از گوهر و زیبایی، همواره در حال بازی کردن هستی.

هوش مصنوعی: هر جا که موی پریشان تو دلی را به هم بزند، همیشه غباری از آنجا بر روی نافه و عطر خوش بازی خواهد کرد.

هوش مصنوعی: از لای مژگان تو، بویی خوش به مشام می‌رسد که مانند نرمی ساقه‌ی یک سرو، هر بار باعث می‌شود چشمانم اشک‌آلود و دل‌باخته شوند.

هوش مصنوعی: یاد تو برای کسانی که دلتنگند به نوعی شادابی و غم همراه است، مانند کودکی که گاهی با سنگ‌های قیمتی و گاهی با مروارید بازی می‌کند.

هوش مصنوعی: دوری از یاد تو باعث می‌شود که به شدت لرزان شوم، گویی چندین نفر با درد و رنجِ عشق در رگ‌های جانم بازی می‌کنند.

هوش مصنوعی: من با اشک‌های خود مانند چوبی باریک دریا را حرکت می‌دهم و اگر فقط یک بار پلک بزنم، دیوانگی‌ام سر می‌زند و دنیا دگرگون می‌شود.

هوش مصنوعی: در شب جدایی، اشک‌هایم را بر روی چشمان او نریختم، چون برای من نیازی نیست که احساساتم به چشمان ستاره‌ها بروز کند و بازی کند.

هوش مصنوعی: در اینجا، محیط امن و راحت زندگی به هیچ‌وجه پایدار و مطمئن نیست. مانند حبابی که به راحتی می‌ترکد، خوشبختی و آرامش نیز در این فضا زودگذر و ناپایدار است.

هوش مصنوعی: موهای تو سفید شده، اما تو از بچگی نمی‌دانی که چگونه آتش زیر خاکستر می‌تواند شعله‌ور شود.

هوش مصنوعی: در میدان تحقیق، شوق و هیجان به ما نگاهی می‌اندازد که هر کس در اینجا حضور یابد و خود را تسلیم کند، می‌تواند به بازی بپردازد.

هوش مصنوعی: به سراغ سرگرمی و بازی رفتم و حالا به سنی رسیده‌ام که متوجه نشده‌ام چطور مثل شعله‌ای به دور خودم می‌چرخم و در حال بازی هستم.

هوش مصنوعی: کودک اشکم در مدرسه صدف بیدل نمی‌نشیند، زیرا می‌خواهد مدتی از تپش قلبش آرام بگیرد و بازی‌اش را کمتر کند.