هوش مصنوعی: دل ما هرگز ناامید نیست، زیرا زیبایی و لذت‌گاهی در دسترس است. اگرچه از این جشن و شادی دوریم، اما شکست قلب و ناکامی صدایی را به همراه دارد که نمی‌توان آن را نادیده گرفت.

هوش مصنوعی: عمری است که شعله‌های عشق و دلخوری ما را ساکت نمی‌کند، و در خانه‌های ما مانند یک بازیگر شرور، آتش بی‌تابی و اضطراب را پراکنده می‌کند.

هوش مصنوعی: به خاطر نبودن کسی از جادو و دل‌باختگی خود دور شدیم. ما هیچ تصویری جز غبار آتشین یک پرواز در آینه نداریم.

هوش مصنوعی: تو می‌توانی از زیبایی بهار لذت ببری و یا از آشوب روز قیامت واهمه داشته باشی، اما بدان که از خاک وجود ما، شوق شکفتن گل‌ها نمایان خواهد شد.

هوش مصنوعی: در این زمان، تمایز میان خوب و بد، و واقعیت و ظاهر، به شدت در حال تغییر است. فطرت جهانی در حال تحول و جستجوست، و این دگرگونی تحت تاثیر نیروهایی قوی و ناشناخته در حال وقوع است.

هوش مصنوعی: خرها از زیبایی و فهم اندام‌های گلدار بی‌خبرند، مگر اینکه از این جمع بلند شوند و لگدی بر بزدلی بزنند.

هوش مصنوعی: در این جمع، ادب و احترام به خموشی و سکوت است. لب‌هایت را باز نکن تا رشته‌ی این راز و دوستی قطع نشود.

هوش مصنوعی: در این بیابان نمی‌دانم که کجا باید زندگی کنم، زیرا غبار حاصل از پرواز بدون بال و درد ناشی از آن، مرا آزار می‌دهد.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق و محبت، وجودم را به نابودی کشید و چهره‌ام را از شدت غم و اندوه به حالت سوخته درآورد، به گونه‌ای که حتی دودی از چشم‌های حسرت‌زده‌ام بلند نمی‌شود.

هوش مصنوعی: به دلیل تلاش‌های بیهوده‌ام، مانند خورشید در روز، همه چیز را تیره و تار کردم. تنها امیدم این است که شاید چراغی که از درد و غم می‌سوزد، در آغاز کارم مرا بخنداند.

هوش مصنوعی: یک شب از جانب ذهن خالی و موجودیت نداشتن غافل شدم و بیدل (معنای شاعر) هنوز هم در حال گوش‌مالی است و پیغام چشم‌های سرمه‌ای را می‌شنود که آهنگی را به او می‌فرستند.