هوش مصنوعی: تو همپای قمر، شوخی نکن و در عین حال به زیبایی طاووس توجه داشته باش، چون تکیه‌گاه تو چیزی جز خاکستری و عادی نیست. در پرواز عشق، نه فقط به بازی بپرداز بلکه عمق و معنی آن را دریاب.

هوش مصنوعی: این عشق و خوشی که احساس می‌کنم، تنها یک فریب است. حال و هوای ما به قدری شلوغ و پرهیاهوست که صدای حیرت من انگار به تسبیحی بسته شده است که بی‌صوت است.

هوش مصنوعی: سر تو چنان در گریبان خود مشغول است که از بی‌نظمی‌ها غافل شده‌اید، وگرنه حتی سنگ هم در بازی خودش تاملی می‌کند.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر expressing می‌کند که او نمی‌داند در این دنیا چه سرنوشتی برایش رقم خواهد خورد. او به خود می‌بالد و خویشتن را با طاووسی که پرهایش را در سایه نور می‌افشاند مقایسه می‌کند و این تصویر را به عنوان نمادی از زیبایی و جلال زندگی‌اش در نظر می‌گیرد.

هوش مصنوعی: در دل من شوری از آرزوهای دیگر وجود دارد که مثل شمعی در حال سوختن و روشنایی بخشیدنم به رازهایی هستم که می‌خواهم پنهان بمانند.

هوش مصنوعی: اگر چه در گمنامی و عدم به سر می‌برم، اما اگر کسی به یاد من باشد، آرزو دارم که دور او بگردم و به خودم ببالم.

هوش مصنوعی: اگر در ساحل باشم، بی‌قرار و آواره‌ی یک گوهر هستم و در صورت مواجهه با طوفان، به سمت آرامش و امنیت خواهم رفت.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه بر سر حرف "کاف" و "نون" می‌آید، ولی در این کوهستان، سال‌هاست که صدایی پیچیده و گم شده است.

هوش مصنوعی: نگو از آغاز من و نپرس درباره پایانم؛ نگاهی به این که چگونه به خون تبدیل شدم، چه تاثیری داشته و چه آغاز و پایانی داشته است.

هوش مصنوعی: به جایی می‌رسی که نباید از جستجو و تلاش غافل شوی، چون در نهایت دروازه‌ای به روی تو باز خواهد شد و فرصتی برای پرواز پیدا می‌کنی.