هوش مصنوعی: در چشمانم اشک‌های زیادی وجود دارد که مانند سحرگاه می‌درخشند، اما اکنون هیچ تأثیری از ناله‌ام در دل شب نمی‌توانم ایجاد کنم. احساس می‌کنم نمی‌توانم تیر غم‌انگیز خود را به تاریکی بیفکنم.

هوش مصنوعی: غیر از مرگ راهی برای درمان ما وجود ندارد و هیچ‌چیز نمی‌تواند وضع ما را بهتر کند، زیرا احساس شور و هیجان ما مانند تب در حال شعله‌ور شدن است و در عین حال نشانه‌ای از امید به سوی آینده داریم.

هوش مصنوعی: آسمان به ثروتمندان ما مالیات می‌دهد، خود را از قید و بند وجود خارج کن تا نتوانی چنگال‌های سرنوشت را ببینی.

هوش مصنوعی: اگر از افرادی که تقوی دارند فاصله بگیری، به نیرویی دسترسی نخواهی داشت که در دین و مذهب مانند جوانی است که هیچ نشانه‌ای از پیری ندارد.

هوش مصنوعی: سایه‌های خیالی را به کنار بزن و حقیقت روشنی را بر دل‌های ما بتابان. اگرچه در دل ما گرمایی وجود دارد، اما در درون ما اکسیری نیز نهفته است که ما را می‌سوزاند و زندگی می‌بخشد.

هوش مصنوعی: در اینجا، انسان نمی‌تواند از افکار ناامیدی و خودبزرگ‌بینی فرار کند. حتی در سکوت و آرامش، این دو احساس در دل او وجود دارند و هم‌نفس شده‌اند.

هوش مصنوعی: ای تفکر، چه چیزی را در این خیال خوش و رویایی دیده‌ای؟ تو خواب خود را نشان بده تا من هم بتوانم حرفی بزنم.

هوش مصنوعی: نه آسمان ستاره دارد و نه ستاره‌ها در آن به حرکت‌اند. در این بیابان، ممکن است جنونی باشد که همچون گردی از یک شکار به دور خود می‌چرخد.

هوش مصنوعی: عشق واقعی هیچ‌گاه با کینه و حسادت سازگاری ندارد. همان‌طور که پروانه نمی‌تواند خود را به تیر و کینه آغشته کند، انسان عاشق نیز نباید در دل خود جایی برای کینه داشته باشد.

هوش مصنوعی: اگر با درد دل و خون جگر هزار لباس بپوشم، باز هم ناله‌ام می‌ماند و بر تنم هیچ رنگ و تصویری وجود نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: دل ما از عشق مجنون پر است، اما آیا دل سنگی همچون دل کودکان نمی‌تواند در برابر زنجیرها خالی شود؟

هوش مصنوعی: نمی‌پندارم که با مرگ از جستجو و تلاش بی‌نیاز می‌شوم. حتی در زیر خاک، مانند خورشید هستم که در دل شب زنده و درخشان است.