هوش مصنوعی: این بیت به زیبایی و دلفریبی زیبای یاری اشاره می‌کند که به آرامی و با وقار حرکت می‌کند. گویی که خنده‌اش به خاطر شرم اوست و به نظر می‌رسد که گل‌ها بر سطح آب قرار دارند. این تصویر احساس لطافتی را به مخاطب منتقل می‌کند و زیبایی را در حرکات و حال و هوای او به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: دست دعا و خواسته‌ام همه جا به سمت تو دراز است؛ گویی که چین دامن تو برای من محل عبادت و نیایش است.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم مانند تو نغمه بسازم، چون نگاه تو به مژگان‌ت به گونه‌ای است که گویی شوخی‌هایی با لحن ساز داری.

هوش مصنوعی: من دل خود را مانند آتشی شعلور روشن کرده‌ام و ذرات وجودم به دلیل شوق تو، مانند خورشید درخشان است.

هوش مصنوعی: من از خواب نرم و راحت بیدار نمی‌شوم و یاد نرمی و لطافت مخمل را به سادگی از سر نمی‌اندازم. انگار که دنیا را با تمام زحماتش، مانند یک فضای متشکرم، فراموش کرده‌ام.

هوش مصنوعی: بهشتی که در آن به فکر روح و وجود خود هستی، هر لحظه باید به یاد داشته باشی که من فقط یک وجود مادی و ناپایدار هستم و دنیا را به عنوان یک مکان گذرا و موقت می‌بینم.

هوش مصنوعی: حالت درونت به هیچ‌کس واضح نیست؛ در این مکان پر از عبرت، آینه‌ای نایاب وجود دارد که نمی‌توان به راحتی به آن نگاه کرد.

هوش مصنوعی: بزرگان و ثروتمندان برای دنیا و زندگی خود، صدای بلندی برپا کرده‌اند، در حالی که در واقعیت، وضعیت آنها چندان هم خوشایند نیست. گویی سگان تنها به یک تکه استخوان خشک و بی‌ارزش در شب نورانی می‌نگرند و آن را چیزی بزرگ می‌پندارند.

هوش مصنوعی: دریای زندگی از گرد یتیمی، جواهراتی به دست می‌آورد؛ اما تو، از روی حرص و طمع، در گمان به سیراب شدن هستی، در حالی که در واقع در تشنگی مانده‌ای.

هوش مصنوعی: عشق باعث می‌شود که انسان تحت تأثیر زیبایی قرار بگیرد، اما این زیبایی و جذبه باعث می‌شود که شخص به خود جرات دهد و کارهایی کند که شاید قواعد و آداب را زیر پا بگذارد.

هوش مصنوعی: در ذهن من، تصویری از تلاش و جستجو وجود دارد که مانند غباری در نظر می‌آید و در کمین است، مانند طرحی که سنجابی در انتظارش است.

هوش مصنوعی: حیرت و شگفتی جعلی به من اجازه نمی‌دهد تا در آینه دیدگاه درستی داشته باشم. خانه‌ای که دارم به سیلابی شباهت دارد و پر از ناپایداری و بی‌نظمی است.