هوش مصنوعی: به ناامیدی هم نباید توجه کرد، چون بیکاری باعث شده که دل ما بشکند و احساس درد و رنج کنیم.

هوش مصنوعی: در آن مکانی که فقط وجود داشتن مهم است، هدف ما مانند یک ذره کوچک است و این برای ما کافی است، حتی اگر بخواهیم در مقیاس بزرگتر به آن نگاه کنیم.

هوش مصنوعی: در این باغ پر از غنچه، نسیم و شبنم بر سر بیدمغانی که درگیر درد و غم هستند، تاثیرگذار است.

هوش مصنوعی: صدای ناله‌ای را می‌شنوم که از عمق وجودم برمی‌خیزد و نشان‌دهنده‌ی درد و رنجی است که در قلبم احساس می‌کنم. این احساس چنان عمیق و تند است که باعث می‌شود هرچه بیشتر در آن غرق شوم و به یاد عذاب‌های درونیم بیفتم.

هوش مصنوعی: سرم به خدمت موجودیت تو نمی‌آید، زیرا نفس و خواسته‌هایم مرا به زنجیر کشیده‌اند.

هوش مصنوعی: نگاه جادویی تو چنان تأثیری دارد که نمی‌دانم چطور این کار را کرده‌ای، که همه‌جا را تحت‌تأثیر قرار داده و مثل‌ اینکه جهان به شوق و اشتیاق بیماری گرفتار شده است.

هوش مصنوعی: اوقات زیادی را در انتظار لبان تو به سر می‌برم و دلتنگی‌ام آنقدر زیاد است که نفس کشیدن برایم سخت شده است.

هوش مصنوعی: چشمانم پر از اشک است و این اشک‌ها مانند طوفانی است که به دریا می‌رود. ای مژه‌های من، چرا بیشتر از این به من فشار می‌آوری؟

هوش مصنوعی: دیگر از من که مانند سایه‌ای در خانه‌ام نیستی چه می‌پرسی؟ من اکنون در کنار دیوار خراب و غبارآلود نشسته‌ام.

هوش مصنوعی: اگر به دقت و توجه به جزئیات ننگریم، ممکن است ظاهر زیبا و ظریف چیزها به سادگی از بین برود و آشکار شود که آنها هیچ کدام چیز خاص و باارزشی نیستند.

هوش مصنوعی: اگر قطره‌ای از باران بر روی سنگی بیفتد و به آرامی جاری شود، می‌تواند به مرور زمان، با نرم کردن سنگ و فرسودگی آن، گوهر و جواهر ارزشمندی ایجاد کند. این بیت به این موضوع اشاره دارد که هر چیزی که به نظر ناچیز و بی‌فایده می‌آید، در صورت استمرار و صبر می‌تواند به نتیجه‌ای مثبت و با ارزش برسد.

هوش مصنوعی: کجاست آن گوهری که محیط عرفان را بیاراید، مگر اینکه با اندکی فکر و تأمل، آن را از درون خود بیرون بیاوری.

هوش مصنوعی: بهار به زودی می‌رسد و غنچه‌های گل در قفس انتظار آزادی را می‌کشند. اگر دل شاد و زندگی پرنشاطی داری، باید با شادی و شوق به استقبال این تغییر بیایی و از آن لذت ببری.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به زیبایی‌ها و جلوه‌هایی اشاره می‌کند که در زندگی تجربه کرده و به نوعی حیرت و شگفتی او را به نمایش می‌گذارد. او اشاره دارد که این زیبایی‌ها می‌توانند مانند آینه‌ای باشند که در خانه‌ای صاف و زلال قرار دارد. این تصویر به احساسات عمیق و دنیای درونی شاعر اشاره دارد و نشان می‌دهد که زیبایی و صفای واقعی در سادگی و روشنی وجود دارد.