هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی و مشخصات تو، چشمانم از شدت شگفتی گویی به آسمان می‌رود و انگار که مژه‌هایم مانند انگشتانی مراقب به تو اشاره می‌کنند.

هوش مصنوعی: چون گردبادی که اسیران زلف تو را به دور خود می‌چرخاند، بار سفر را برمی‌دارد و به آسمان پرواز می‌برد.

هوش مصنوعی: نگاه کردن به چشم‌های ضعیف او، نشان‌دهندهٔ چیزهایی است که پشت پرده پنهان است، مانند رنگ و حالتی که شخص مرگ در لباس بیماری دارد.

هوش مصنوعی: زبان خار نمی‌دانم چه چیزی در گوشش گفت که چشمم را از آبله‌ام برداشت و خون زیادی را به راه انداخت.

هوش مصنوعی: دل من چطور می‌تواند از شدت گریه آن‌قدر محکم بماند که حتی سنگ هم در برابر آب تسلیم می‌شود؟

هوش مصنوعی: شمع برای بقای خود درخواست محافظت می‌کند و تو نیز باید با احتیاط و دقت قدم برداری تا دچار آسیب نشوی.

هوش مصنوعی: جواهر از سنگدلی، بار سنگینی بر دل می‌آورد، در حالی که کسانی که بر روی آب نشسته‌اند، مانند کف که به راحتی بر روی آب می‌آید.

هوش مصنوعی: به راه عشق چشم دوخته‌ام و به انتظار نشسته‌ام، کافی است که چشمم بیدار باشد و همیشه مراقب.

هوش مصنوعی: با توجه به حالتی که من در آن هستم و محدودیت‌های خود، می‌توان گفت که وجودم مانند یک بنای ناتمام است که فقط سایه‌ی سقف و دیوارهایش را می‌توان مشاهده کرد. این بیان، نمایانگر ناتوانی و ضعف من است.

هوش مصنوعی: در جمعی که من در آن گرفتار اندوه هستم، تلاش کن که از شعله‌های آتش دور شوی.

هوش مصنوعی: زندگی من پر از اضطراب و ترس است، پس چه چیزی می‌توانی به باد بدهی تا بتوانی مرا دوباره جمع کنی و به آرامش برسانی؟

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه در محفل ادب مدام نوشیدنی می‌نوشیدم، حالتی شبیه به شمع پیدا کردم و به شدت ناله می‌زدم و دردی را احساس می‌کردم.