هوش مصنوعی: دستمزد تلاش من در راه تو به چشم نمی‌آید، اما آیا سنگی گرانبها وجود دارد که آن را در پای خود بگذارم؟

هوش مصنوعی: در این هفت باغ و چمن، هیچ‌کس همچون تو زیبا و دلربا نیست، ای جوانه‌ای خوشبو که به گلستان می‌درخشی و سرنوشت را تحت تأثیر قرار می‌دهی.

هوش مصنوعی: اگر صدای جرس به گوش برسد، حتی اگر نوا از نوعی خاص باشد، تنها من هستم که بدون هویت و وجود خود، ناله‌ای نمی‌کنم و صدایی از دیگران به گوش نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: بر قامت خمیده‌ام مانند سنگ، به شیشه‌ی رنگی من ضربه نزن، زیرا اگر بشکند، صدای ناله‌ام به بلندای کوه خواهد رسید که هیچ تکیه‌گاهی ندارد.

هوش مصنوعی: در دل من شور و دلشوره‌ای برپا شده که گویی روز قیامت نزدیک است و هر نفس که می‌زنم، این حالت درونی‌ام را به هم می‌زند. این حال و هوای آشفته‌ام مانند نواهایی جادویی است که به جانم نفوذ می‌کند.

هوش مصنوعی: همچون آتش هستم و همه وجودم در آتش اندوهی سوزان است. غمی که بر دل دارم به حدی است که حتی مرگ هم از وجود من ناله برمی‌کشد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس در این دنیای پرجنب‌وجوش و سرشار از آرزوها، جایی ثابت و دائمی ندارد. احساس ناتوانی و محدودیت، مانند دامن گسترده‌ای است که همواره ما را در بر می‌گیرد و به ما یادآوری می‌کند که هیچ‌چیز همیشگی نیست و سفر زندگی به پایان نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: جهت پرورش مناسب، لازم است که موفقیت و شانس در دنیا به فکری عمیق و آگاهی بالا تکیه کند تا بتواند به دستاوردهای بزرگ برسد.

هوش مصنوعی: وقتی که تردید و confusion در مورد وجود به وجود می‌آید، دلم به شدت می‌گیرد و به وجود خودم توجه می‌کنم تا از عدم یا عدم وجود، نشانه‌ای از زندگی یا حقیقتی بگیرم.

هوش مصنوعی: سرسبزی و زیبایی بهار و باغ تو، وقتی که دلبری‌ات او را به سمت خود جلب نمی‌کند، دل هیچ کس نمی‌تواند به سوی آن محفل بی‌حس و بی‌تمایل باز شود.

هوش مصنوعی: در این محفل بی‌ارزش، لذتی وجود ندارد. ای ناله‌کن، این حال و هوای داغ را ترک کن و به یاد خداوند شکرگزاری کن.

هوش مصنوعی: از ابتدا تا انتهای کار، زحمت را بر خود تحمیل نکن و به فرصتی که داری توجه کن، زیرا مانند آینه‌ای که شعله‌ای را منعکس می‌کند، می‌توانی از لحظه‌ها بهره‌مند شوی.