هوش مصنوعی: به خودت بی‌توجه نباش و نگاهی هم به دل خود داشته باش. ای باغ پر از زیبایی، تو خود آینه‌ای از سحر و جاذبه هستی.

هوش مصنوعی: زندگی فقط چند نفس بیش نیست، اما در همین مدت کوتاه، آرزوها و خواسته‌ها به شدت به پرواز در می‌آیند. مانند کاغذی که آتش گرفته، ما نیز در لذت و شور فراوان غرقیم و مانند شعله‌ای در حال همراهی با این احساسات هستیم.

هوش مصنوعی: به دنبال آرزوها نباش، زیرا که دوام و ماندگاری در آن‌ها تنها یک خیال پوچ است. در واقع، در دنیای فانی و گذرا، ناامیدی هیچ‌گونه هنری ندارد.

هوش مصنوعی: اینجا در این سرزمین آرزوها، هیچ کس نمی‌تواند به خواسته‌های دلش دست یابد. فقط غباری هست که از چشم اشک‌ها جمع می‌شود و معنایی از آن نمی‌توان گرفت.

هوش مصنوعی: بدون تو مانند شمعی هستم که از دلسردی می‌سوزد و دلم پر از درد و حسرت است. اگر مرا بخواهی، روح و جانم را نیز به تو می‌سپارم.

هوش مصنوعی: او نمی‌تواند به خیالات ما دسترسی پیدا کند و زیبایی خداوندی‌اش را فقط یک دیگر نمی‌تواند نشان دهد.

هوش مصنوعی: هیچگاه نمی‌توان به سطح و شکوه دریا دست یافت؛ ما همه همانند آینه‌هایی هستیم که جلا یافته‌ایم اما نقصی در وجودمان داریم.

هوش مصنوعی: اختلافی بین جمع و تنهایی ما وجود ندارد. در همه جا، مانند آینه، خانه‌ام به بیرون دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: در هر حالتی، جاذبه‌ای از وجود و عدم وجود وجود دارد. در این میان، صدای ساز با همه‌ی رنگ‌ها و زیبایی‌ها در حال نواختن است.

هوش مصنوعی: پرده‌ای با صد رنگ که از در به باغ می‌رسد، آرامگاه پرنده‌ای است که در کارگاه شیشه‌گری خوابیده است.

هوش مصنوعی: دل‌زده و غمگین هستم و مانند بلبل بی‌پر و بال، احساس نامیدی می‌کنم. در این دنیای پر از غم، هیچ‌کس به ناله‌ها و دردهای من توجهی نمی‌کند و صدای من گم می‌شود.