هوش مصنوعی: از لذت‌ها و حواسی که به آن‌ها مشغول هستی، چه چیزی را فهمیدی؟ تو که وجودی از عدم را تجربه کرده‌ای، چه درکی از این عدم داری؟

هوش مصنوعی: به آسمان بلند نگاه کن، زمانی که سرت به زانو خم می‌شود، چه چیزی از این وضعیت می‌فهمی؟

هوش مصنوعی: وقتی زبان به حرف آوردی، چه احساسی منتقل کردی؟ وقتی لب‌هایت را به هم نزدیک کردی، چه چیزی دریافت کردی؟

هوش مصنوعی: هزاران احساس و معنا با خط تو بر زبان ریخته شده، ولی هیچ کس از تو نپرسیده که ای قلم، چه چیزی را درک کرده‌ای.

هوش مصنوعی: نغمه‌ای که از نفس‌ها به گوش می‌رسد، جز صدای اره نیست و از این آواز که می‌گویی من هستم، چه چیزی را درک کرده‌ای؟

هوش مصنوعی: بلندی و کوتاهی تو مانند شمعی دودی است و حرارت آن حس می‌شود. به چه چیزهایی در زندگی نگاه کردی و زیر پای خود چه چیزهایی را درک کرده‌ای؟

هوش مصنوعی: از پشت سایه‌ها فرار کردی، از شخصی که شرم می‌آورد. دل من به خاطر مکان‌های مقدس و باستانی، مثل دیر و حرم، آب شد. تو چه درکی از این حالت داری؟

هوش مصنوعی: این عبارت به این معناست که درک عمیق و واقعی از حقیقت و ماهیت مسائل، نیازی به ظاهر و شکل بیرونی ندارد. اگر کسی به حقیقت بباطن خود پی ببرد، دیگر نیازی نیست که به تصورات و مفاهیم سطحی و ظاهری دل ببندد. در اینجا به نوعی اشاره به این است که انسان باید فراتر از ظواهر برود و به عمق معانی توجه کند.

هوش مصنوعی: غیر از خیال و توهم، در ذات انسانی چیزی وجود ندارد. من به هیچ شکلی به تو نمی‌گویم که چه درکی از این موضوع داری.

هوش مصنوعی: آیا کسی را می‌شناسی که بتوانم از او بپرسم وقتی به یاد تو آمدم، او چه احساسی داشت؟

هوش مصنوعی: این که بیدل ما در درک عرفان ناتوان است، پس مبادا که به دانش خود مغرور شوی، چون چه چیزی را واقعاً فهمیده‌ای؟