هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی به ضرر نیفتی، در فکر و تأمل زیاده نرو. اگر به سودی می‌اندیشی، درنگ کن؛ زیرا زمان به اندازه دودی زودگذر است و از دست می‌رود.

هوش مصنوعی: جهان تمام روز را در حال بافتن است و هیچ چیز غیر از خاک حسرت برای این پارچه وجود ندارد.

هوش مصنوعی: در دنیای خیال، امکان شگفتی‌ها باقی نمی‌ماند و فضایی برای خود نمایی‌های بی‌فایده وجود ندارد. بهتر است این تجملات را که در حال نابودی هستند، کنار بگذاریم.

هوش مصنوعی: در این باغ، زمان کوتاهی برای لذت بردن وجود دارد، هر صبح نیز می‌گذرد و شبنم‌ها عرق عابران را می‌شمارند و این باعث شرم و خجالت نفس‌هایی می‌شود که به شمارش نمی‌رسند.

هوش مصنوعی: در اینجا، شاعر از زیبایی و شادی بهاری که در ذهنش نشسته صحبت می‌کند. او به حالت گیجی و حیرت‌انگیز خود در برابر این زیبایی اشاره دارد، زیرا احساس می‌کند که عطر گل‌های بهاری از چشمانش می‌جوشد و او را غرق در شگفتی کرده است.

هوش مصنوعی: کدام غنچه را می‌توان نام برد که لبخند شیرینی دارد و من در زیر نگاهش زخم‌هایی از شوق و درد دارم؟ به گونه‌ای که صبح بیدار می‌شوم و تمام وجودم پر از این درد ناشی از عشق است.

هوش مصنوعی: من از این دنیای پر از آرزو و دغدغه، تنها چیزی که به دست آورده‌ام، احساس پشیمانی است.

هوش مصنوعی: هر جا که نگاه کنی، بوی دلپذیر کباب و عطر یاس به مشام می‌رسد، اما در دل هیچ چیز دیگری جز حرارت و عشق یافت نمی‌شود.

هوش مصنوعی: تو هم مانند دیگران به دنبال ثروت هستی و در این راه تلاش می‌کنی؛ اما نباید به دیگران ایراد بگیری اگر که خداوند را در اشیای بی‌ارزش ببینند.

هوش مصنوعی: بهبودی زندگی در نبود چیزها ممکن نیست، مثل زخمی که در دل صبح دارم و هیچ امیدی به بهبود آن ندارم.

هوش مصنوعی: دل ما پر از غم و داغ است و با آه‌های ما، فریاد می‌زند که زنده‌ایم. بی‌دل بودن، مانند این است که روشنایی لاله‌ای در دل ما وجود ندارد و نمی‌توان به سادگی در مورد ما قضاوت کرد یا اتهام زد.