هوش مصنوعی: در این جمعی که زیباییِ دلخواهی به چشم نمی‌خورد، نگاه من با حسرت مثل چراغی که در دودی روشن است، می‌تابد.

هوش مصنوعی: مانند شمعی که از چراغ روشنایی می‌گیرد، نور آه و ناله‌اش در عمق وجودم نمایان است و بال‌های شعله‌اش نیز پژمرده شده است.

هوش مصنوعی: ای خدای مهربان، صدای ناله‌ها و دردهای من را بشنوید. آیا کسی می‌تواند درک کند که چشمانم به شدت غمگین و پر از اشک هستند؟

هوش مصنوعی: در راه بندگی، مراقب باش که به ناز و زیبایی دیگران فریب نخورده و از رضایت خود منحرف نشوی. خواه تو در چشم مردم مورد قبول باشی یا نه، مهم این است که به رضایت درونی خود توجه کنی.

هوش مصنوعی: غیاب رازهای تو باعث‌ می‌شود که وجود آثار تو، به‌هیچ‌وجه از دسیسه‌های تو خالی نباشد و در واقع، بین نبودن و بودن تو، تفاوتی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: با یک نگاه از طرف چشمان کسی، آینه بی‌تصویر می‌شود و در نتیجه به تعجب می‌افتد. این زیبایی به سرعت خود را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: آبرو و شخصیت انسان به قدری ارزشمند است که هیچ ثروتی مانند طلا و جواهر نمی‌تواند با آن مقایسه شود. اگر به انصاف نگاه کنیم، انسان به طور طبیعی تمایلی به بی‌اعتباری و بدون ارزش بودن ندارد.

هوش مصنوعی: اگر در پی آرامش هستی، نباید از وضعیت فقر غافل شوی، زیرا مانند بیابان، خاکساری وجود ندارد که به آن اتکا کنی، مگر آنکه به مقصود خود برسی.

هوش مصنوعی: در هوای دل‌انگیز تو، خاکستر وجود من مانند طوقی از رنگ قمری، ناله می‌کند و هر حلقهٔ دود را به یاد می‌آورد.

هوش مصنوعی: من در مسیر انتظار همچون شمعی ظاهر شدم که از چهرهٔ زیبای خود تابش و روشنی می‌افشاند و درختی پر از طلا را به نمایش می‌گذارد.