هوش مصنوعی: فطرت تو موجب شد که به دنیای ما و من وارد شوی. بهار زندگی جدیدی از کجا به این گلزار آمدی؟

هوش مصنوعی: صبحگاه، باغی پر از آگاهی است که در آن ظلمت وجود دارد. درون دل، دردهای فراوانی وجود دارد که چه حسرتی بر دل می‌نشیند، آیا آتش درونی‌ات را خاموش می‌کند؟ هنگامی که بیرون از خود، شکستگی‌ها و زخم‌ها را می‌بینی.

هوش مصنوعی: تمایل به زیبایی و دلربایی تو از کجا به وجود آمده است؟ نیاز تو به این زیبایی آنقدر زیاد است که تو حتی از مقام والای خود نیز غافل شده‌ای و به دنیای خاکی وارد شده‌ای.

هوش مصنوعی: تو از عدم و نیستی جدا نشده‌ای و هنوز قدم دیگری برنداشته‌ای. ببین که چگونه پیش از خیال خود، به خیال آمدن نزدیک شده‌ای.

هوش مصنوعی: نه بهار در سفر زیبایی خود به کمال رسید و نه دیوانگی تو به اوج و شگفتی رسید. تنها مشخص است که تو با چشم‌های خودت به اینجا آمدی و از وطن خود دور افتادی.

هوش مصنوعی: تو نه در دل من به عشق سخنی گفتی، نه از خودت نشانه‌ای داشتی. اما باز هم برای من مثل آبگینه‌ای بودی که در برابر سنگ بر می‌آید؛ چون تو لیاقت آن را داشتی که مورد توجه قرار گیری.

هوش مصنوعی: چقدر معنای خالص و حقیقتی تو تحت تأثیر ظاهر کلمات قرار گرفته است، که همچون دانه‌های تسبیح، از یک زبان به دور صد زبان دیگر گردش کرده‌ای.

هوش مصنوعی: چه شد که آن پارچه آسمانی که لباس فرشتگان است، از تن بر می‌آید، در حالی که تو برای پوشیدن یک یا دو قدم کفن به این دنیای زودگذر آمدی؟

هوش مصنوعی: از صدای عبرت‌آمیز مردان و زنان، ناامیدی اینجا شنیده می‌شود که چرا مانند شمع در میان جمع، آمده‌ای تا بسوزی.

هوش مصنوعی: من اگر جای تو بودم، هیچ نشانه‌ای از سایه‌ی آفتاب زنده نمی‌ماند. تو چطور توانستی در جای من قرار بگیری؟

هوش مصنوعی: به خاطر تمایل و بی‌خبر بودن از حقیقت، در دنیا اعتبار خود را از دست نده. زیرا عشق و حس زیبایی را طلبیدن، به مانند موجی است که خود را می‌شکند.