هوش مصنوعی: هر جا که به یاد تو آرامش و راحتی را جست‌وجو کردم، خواب ناآگاهی مرا در آغوش گرفته و به بوی بهار مشغول کرده‌ای.

هوش مصنوعی: نفس من مانند نال‌های باد تند می‌زند و اجزای وجودم در طوفان خیال تو درهم ریخته است، وگرنه حیرت می‌توانست مرا ثابت نگه دارد.

هوش مصنوعی: به خاطر محبت و دوستی، از درد و رنج خود سپاسگزارم. اگر دل من هم به خاطر این عشق اشک می‌ریخت، تو نیز باید با گریه‌ات به آن پاسخ می‌دادی.

هوش مصنوعی: این نازکی و لطافتی که در تو وجود دارد، من را آرام می‌کند، وگرنه حرکت مژگانت به چشمان من مانند همچنین تیری است که به عمق نفوذ کند.

هوش مصنوعی: اگر به ظرافت جواهر باشی، و رنگ اشک من را نشان دهی، نشانه‌ای از احساسات عمیق من را به نمایش می‌گذاری.

هوش مصنوعی: در این باغی که به خاطر فقرش شناخته می‌شود، آزادی چه تأثیری بر این سرو بیچاره گذاشته است اگر تو وداعی با او کرده‌ای؟

هوش مصنوعی: به خاطر کم‌لطفی و بی‌توجهی‌هایی که از سرنوشت و زمانه‌ام دیدم، از زندگی‌ام راضی‌ام. اگر هم زمانی به من نور و روشنی بخشیدی، مثل این است که بر سنگ تصویرم را انداختی.

هوش مصنوعی: این جمله بیانگر این است که قدردانی و محبت میان افرادی که به هم نزدیک هستند، به اندازه‌ای پیچیده و دشوار است که وقتی یک موجود زیبا و رنگارنگ مثل پروانه را به یک رنگ کسل‌کننده و خاکستری تغییر دهی، اثرات منفی آن به وضوح دیده می‌شود. به عبارت دیگر، ناپدید شدن یا نقصان محبت و احترام می‌تواند به همان اندازه خفی و دردناک باشد.

هوش مصنوعی: اگر عشق می‌توانست به وسیله خیال و تخیل خود را ثابت کند، حتی شکستن شیشه هم باعث نمی‌شد که تو در غم و اندوه دیگران نباشی.

هوش مصنوعی: جنون مانند شمعی است که در کنار آتش رنگ و بوی بنای وجود من را می‌سازد، تا جایی که با هر قدمی که برمی‌دارم، تمام وجودم در یگانگی و عشق ذوب می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر کسی گوش شنوایی داشت و می‌توانست از معانی عمیق و دردناک داستان‌های بی‌نتیجه و پر گرفتاری درک کند، باید مانند یک فرد کر به سکوت می‌نشست.