هوش مصنوعی: غبار و کثیفی مرا به دوش گرفته است و صدای ناله و دردهایم باعث می‌شود که هیچ‌گاه از هراس و نگرانی‌ام به آرامش نرسم.

هوش مصنوعی: آیا می‌توانم به تماشای طوفانی بپردازم که از شدت آن به خود آمده‌ام؟ زیرا آن یادآوری می‌کند از نگاهی که جلال و زیبایی خود را در آن دیده‌ام.

هوش مصنوعی: من عقل و فهم خود را در برابر جنون تسلیم کردم، به خاطر زیبایی و حال خوب آن. اما از این حال خوش، بازگشت به عقل و واقعیت نیز امکان‌پذیر است و این نشان از قدرت واقعی مردانگی است.

هوش مصنوعی: نگاه به زیبایی و آرامش باعث شده که از خودم فاصله بگیرم، مگر اینکه کسی با نگاهی دلنشین مرا به واقعیت برگرداند تا بتوانم دوباره به زندگی عادی‌ام برسم.

هوش مصنوعی: در این مکان پر از غفلت و بی‌خبری، از ناامیدی بهره‌ای از آگاهی به دست آوردم. مانند گلابی که صبح زود بر صورتم می‌ریزد و سردی را می‌زداید.

هوش مصنوعی: من با صدای جرس آتش را روشن می‌کنم و دودی پر از خوشبویی را به دوشم می‌زنم. تا کی باید این محمل را به دوش بکشم و فریاد بی‌دردی سر دهم؟

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم با آسمان و ستاره‌ها ارتباط برقرار کنم و خود را آزاد تصور کنم، در حالی که غبار زندگی‌ام بر دامن مژگان دیگران نمی‌نشیند، همان‌طور که نگاه یک فرد می‌تواند بر من تأثیر بگذارد.

هوش مصنوعی: در تاریکی شب، روح بی‌خبر از خواب عمیق دنیا، به دنبال کسی است که در این سکوت و خاموشی، بیدار باشد و زندگی را حس کند. اما همه جا ساکت است و کسی را نمی‌توان یافت که در این شب تاریک به جستجوی حقیقت برآید.

هوش مصنوعی: سرانجام از محدودیت‌ها و موانع رهایی یافتیم و قدرت ما به‌اندازه‌ای شد که توانستیم به پیروزی دست یابیم.

هوش مصنوعی: به خاطر غم و اندوه، مانند شمعی که در حال ذوب شدن است، رنگ و روی من در حالت پریشانی و شکستگی است. از هر بخشی از وجودم، می‌توانم انتخاب کنم که چهره‌ام زرد و کمرنگ باشد.