هوش مصنوعی: در درونم جز حسرت و شوری برای عمر از دست رفته چیزی ندارم. همانند غباری هستم که در دامن بادی جمع شده‌ام.

هوش مصنوعی: به زمین افتاده‌ام، اما افتادگی‌ام باعث نشده که غرور و عزت خود را از دست بدهم. این خاکی که روی من است یادآور تلاطم‌های آروزی من است و نمی‌گذارد که تسلیم شوم.

هوش مصنوعی: نگذار که از درمان غم و گریه‌ام غافل باشی؛ زیرا این آتش درونم به دیوانگی می‌ارزد به راهنمایی که به من می‌دهی.

هوش مصنوعی: من از عشق در کوه و دشت آگاهی ندارم، اما به خوبی می‌دانم که خاکی می‌تواند مجنونی را به وجود آورد و کوهی را فرهادی کند.

هوش مصنوعی: سرور و شادی حاصل از زیبایی تو در باغ زندگی محصور شده است. تنها زمانی می‌تواند جلوه‌گر شود که عشقی رنجی به دل بیاورد و باعث بروز شادی شود.

هوش مصنوعی: در این دنیا همه ما در جستجوی آرزوها و خواسته‌های خیالی خود هستیم. در این بیابان زندگی، همه ما شکار هستیم، اما کسی نیست که ما را شکار کند یا ما را نجات دهد.

هوش مصنوعی: هر رنگ و حالتی که بخواهی، دل را حیرت‌زده می‌کند و نقش‌های زیبایی بر آن می‌زند. کارگاه وجود انسان مانند آیینه‌ای است که به خوبی جلوه‌ها و زیبایی‌ها را به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: اگر لحظه‌ای حضور و جلوه‌های بالای شما نباشد، به رنگ سایه‌ای در زیر درخت شمشاد بمانید.

هوش مصنوعی: جلوهٔ زیبای او باعث حیرت و شگفتی ماست و همین حیرت را می‌توان یک نعمت دانست. همچنین، حالتی که شیشه صاف دارد، تنها نشانه‌ای از زیبایی و افسون یک موجود فرشتگون است.

هوش مصنوعی: اگر کسی اشتباهی مرتکب شد، من در شرم و عرق ریختن فرو رفتم، چرا که هیچ کس مانند من در این دنیا باعث ننگ و خجالت نشده است.

هوش مصنوعی: تو مانند شمعی هستی که در این راه دشوار، به خاطر دیگران می‌سوزی و تحمل سختی‌ها را به جان می‌خری. هر کسی از مسیر زندگی خود، در کنار مشکلاتی که دارد، بر اساس تجربه‌ها و تلخی‌هایی که پشت سر گذاشته، به سمت خودش می‌آید.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم در این بیابان چه حرفی زده‌ام. من بیدل، دل را به می‌گویم و چندین بار با نوحه‌هایم فریاد می‌زنم.