هوش مصنوعی: من چه کسی هستم؟ من همان نفس سوخته‌ای هستم که یخ زده، دل من از درد خونین شده و خاکستر جسدی را به خود گرفته است.

هوش مصنوعی: تصویر خیالی که از ناامیدی‌ام به جا مانده، فقط یک ادعاست که در آن مسخرگی و شادابی وجود دارد و من هیچ مدرکی برای اثبات آن ندارم.

هوش مصنوعی: من به وصال رسیدم و دنیاها با زیبایی‌های خود مرا درگیر کردند. چه معشوقه‌هایی که ندیدم و به دنبال حق مطلق نرفتم.

هوش مصنوعی: هر چیزی که در بیان و گفتار وجود دارد، یک شمارش مشخص دارد و جز یک عدد نمی‌توان چیزی از آن پیدا کرد.

هوش مصنوعی: تنها سکوتی وجود دارد که هیچ‌کس به آن توجهی نمی‌کند. سخنی نیست که ارزش شنیدن داشته باشد و لبی از آن نرود.

هوش مصنوعی: ای نسیم، تا کی نازک و آسیب‌پذیر خواهی بود؟ تا کی به وابستگی‌ها و خیالات خود ادامه می‌دهی؟ به من در این لحظه که به سراغ شهادت می‌روم، کمک کن.

هوش مصنوعی: وجود انسان به خودی خود دچار آسیب و مشکل است و تنها راه درمان آن، نیستی و عدم وجود است. امروز نمی‌توانی به خودت نگاه کنی و از دید مردم آسیبی که به چشم می‌خورد، دچار عدم آرامش خواهی شد.

هوش مصنوعی: موج دریا با زیبایی خود مانند جواهری به دور خود می‌پیچد و می‌تواند نفس‌های ما را به خود جلب کند و باعث شود که عمر جاودانی ما تحت تأثیر قرار بگیرد.

هوش مصنوعی: خبر خوبی در مورد سلامتی به من رسید از زنی که زمانه را خدمت می‌کند. مو و چشمان زیبا به مانند آینه‌ای تر و تازه شده‌اند.

هوش مصنوعی: هر جا که بیدل حضور دارد، درختی سر به فلک کشیده است و در فضایی که او در آن است، ناله‌ای به خاطر بلندای قامت او شنیده می‌شود.