هوش مصنوعی: اگر به جای کمر از گوهر استفاده کنی و یا اگر دستاری از زر بپیچی، لحظه‌ای باید اندیشه کنی که در نهایت همه چیز زیر خاک خواهد رفت.

هوش مصنوعی: نفس همچون خون درمی‌آید و آرامشی به دست نمی‌آید، مانند حبابی که در آب می‌شکند. چه مدت باید در اندیشه‌ی یافتن مروارید بگردی؟

هوش مصنوعی: از تعجب در گل مانده‌ای و نگاه مشتاقانه‌ات به بی‌نیازی، تا کی باید با چشمان خیسته‌ی خود دلتنگی کنی؟

هوش مصنوعی: با موی خوشبو و زیبا، مانند پرتوهای روشن ماه، لحظه‌ای زیبا و دلنشین را خلق کن و زیبایی‌ات را لابه‌لای گل‌ها و سنبل‌ها بپیچان.

هوش مصنوعی: به خاطر تدبیر و برنامه‌ریزی‌ات، نتوانستی زینت ظرافت و زیبایی‌ات را به گونه‌ای نشان بدهی که محور آن دور کمرت بپیچد و جلوه‌ات را زیباتر کند.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که در این مکان، دلیلی برای نظم و ترتیب وجود دارد و جهان همچون صیدگاهی برای خیال تو به حساب می‌آید و هر چقدر بخواهی می‌توانی در آن پیچ و تاب بخوری.

هوش مصنوعی: ای زاهد، نگران نباش که عقل و درک عمیق بر رازها غلبه دارد. تو تنها در ظواهر و شکل‌ها غرق شده‌ای و برای فهمیدن حقیقت، باید عمامه‌ات را بر سر پیچی و به عمق معانی بپردازی.

هوش مصنوعی: تا کی به خاطر خواسته‌های خود می‌سوزی و غافلی؟ پس آگاه باش که صدایی از دل می‌خواهد تا بر درد و رنجی که در وجودت وجود دارد تأثیر بگذارد.

هوش مصنوعی: این دنیا پر از فریب و نیرنگ است و نمی‌توان به سادگی به آن نگاه کرد. برای درک واقعیات، باید بیشتر از آنچه می‌بینیم، گوش بسپاریم و با دقت به خبرها و واقعیت‌ها توجه کنیم.

هوش مصنوعی: جز آنچه مقدر شده، هیچ چیز دیگری نمی‌تواند به خواسته‌ات دست یابی. حتی اگر مانند عنکبوت که رشته‌اش را به دیوار و سقف می‌چسباند، تلاش کنی.

هوش مصنوعی: غرور و ناتوانی دنیا شبیه به شاخ‌های آهوان است؛ تو هم هرچه بیشتر بر خودت بنازی، بیشتر به خودت می‌پیچی و پیچیده می‌شوی.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که زمان آن رسیده است که ناله‌ها و اندوه‌های خود را به دامن شب‌ها بسپارید و این احساسات را در صبحگاه تازه‌ای به هم بپیچید. در اینجا به پیچیدگی و نازکی احساسات اشاره شده است که می‌تواند در زمان‌های خاصی مانند صبحگاه نمایان شود.