هوش مصنوعی: اگر این همه درد و suffering وجود نداشت، شاید اوضاع بهتر می‌شد. اما حالا، این زندگی و شهرت ناشی از خواسته‌ها و هوس‌هایم، مرا در معرض قضاوت دیگران قرار داده و رسوای جهان کرده است.

هوش مصنوعی: شعله‌ای که از سنگی به وجود آمده، به تأثیر آن بی‌توجهی می‌کند. در واقع، این هستی که من دارم، به نوعی نمی‌خواهد وجود خود را ادامه دهد.

هوش مصنوعی: اگر بخت و شانس در دنیا جایگاه والایی داشت، از خجالت، وجود حشرات کوچکی مانند مور و مگس را نادیده می‌گرفت.

هوش مصنوعی: هوای راحتی و آسایش در دنیای بی‌خبری، فراموشی از آنچه در اطراف می‌گذرد را به ارمغان می‌آورد و نمی‌تواند با روحیه هیچ‌یک از عزیزان سازگار باشد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که افرادی که در درد و مشقت هستند، باید از زندگی راحت و بی‌دغدغه پرهیز کنند. آنها باید آگاه باشند که حتی در قفس دنیا، آنچه دارند، به نوعی محدود و وابسته است و نباید از آن غافل شوند.

هوش مصنوعی: تو در میان جمعیت مشغول به خودبزرگ‌بینی هستی و از چیزهایی که تو را به خطر می‌اندازد غافل هستی، در حالی که از این بره‌ها و علف‌ها به آتش دچار خواهی شد.

هوش مصنوعی: صدای آرامش را بشنو و از کاوش‌های بی‌فایده دست بردار، زیرا کاروان زندگی در صدای زنگ جرس در حال حرکت است.

هوش مصنوعی: تو که نه بودی، اکنون آمده‌ای و به جایی می‌روی که انگار خبری از تو نیست. باید زمان گذشته و آینده را در نظر بگیری و از این وضعیت شرمنده باشی.

هوش مصنوعی: هر بار که به این قبرستان نگاه می‌کنم، دل‌ام از شادی پر می‌شود. چه خوب است که آنجا جمعیتی از اهل دل است و حس زندگی در آنجا به وضوح حس می‌شود.

هوش مصنوعی: آدمی دلسوخته در این مکان پر از ناکامی، از بی‌عدالتی و بی‌اعتنایی چه سودی می‌برد؟ اگر تنها کسی بود که می‌توانست به او کمک کند.