هوش مصنوعی: زمانی که تو رفتی، همانند می از جام فراموش کردی که دوباره برگردی. ای اشک، چرا دمی بر مژه‌ام ننشستی؟

هوش مصنوعی: به خاطر حرص و طمع زیاد، بار سنگینی بر دوش تو قرار گرفته است که نمی‌توانی آن را تحمل کنی و دل‌تنگی‌ها و غم‌ها بر تو فشار می‌آورند.

هوش مصنوعی: بی‌خبر از تو، آرامش تو شگفتی‌ای داشت که دیوانگیِ پرواز هم از آن بازمانده بود و در آسایش نتوانستی اقامت کنی.

هوش مصنوعی: ای چشم‌ات، ننگی بر تو نیست اگر در غم و سردی به سر ببری؛ زیرا تو به مقام و مرتبه‌ای از ارزش دست نیافته‌ای که بخواهی احساس کنی.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به وضعیت موجود اشاره می‌کند و می‌گوید که مانند آتش، نباید ترسید و باید در پی روشن ماندن و شعله‌ور شدن بود، حتی اگر نتیجه نهایی، فقط خاکستر باشد. این بیان به تلاش و استقامت در زندگی و پرهیز از تسلیم شدن در برابر مشکلات اشاره دارد.

هوش مصنوعی: ای سایه‌ بلند، که چقدر با وقار و با عظمت گرد خود را گسترده‌ای، در واقع تو از خاک و ریشه‌ات برتر نشده‌ای.

هوش مصنوعی: بر صندلی موفقیت نشسته‌ای که فقط نامی از آن باقی مانده است، مانند نقش نگین که بر روی آن دو قطره عرق ننشسته است.

هوش مصنوعی: این دنیا پر از داستان‌های غم‌انگیز و دشواری‌های ناشی از مسئولیت‌ها و تکالیف است. ای کاش، اگر در این جمع حاضر بودی، اوضاع به گونه‌ای دیگر بود و درد و رنج کمتر احساس می‌شد.

هوش مصنوعی: اگر از مسیر درست فهمیدن خارج شوی، به راحتی می‌توانی در جستجوی حقیقت به بی‌راهه بروی و به نتیجه‌ای نادرست برسی.

هوش مصنوعی: اگر بی‌پول هستی و به مقام و منزلتی دست یافته‌ای، ضروری است که این مقام را اعلام کنی، چرا که تو بر اسب شهرت نشسته‌ای.

هوش مصنوعی: بیدل، تمام وجودش تحت تاثیر و در قید و بند عشق است، اما چه فایده دارد که در خاک نشسته و هیچ تلاشی برای رسیدن به دروازه عشق نکرده است.