هوش مصنوعی: ای وای که دل من با کسی که به آن عشق ورزیدم قرارداد وفاداری نبسته است. عشق و دوستی من مانند نفس من به پایان رسیده و به خاطر دوری از آن شخص به شدت غمگین و بی‌قرارم.

هوش مصنوعی: من چیزی نیستم که به راحتی پایین بیاید و به دست هر کسی بیفتد، مگر اینکه از شرم و احترام به ارزش واقعی خود، در برابر کسی که شایسته‌اش است، خم شوم.

هوش مصنوعی: از کمبود توانایی خود ناله می‌کنم و از ضعف اراده‌ام آه می‌کشم؛ نه عذاب معصیت، آتشی در خور رحمت بیکران ندارد.

هوش مصنوعی: من بارها آسیب دیدم و به آرزوها و امیدهایم جراحت وارد شده است. حالا ای نفس سرد، به من کمک کن تا از این ناامیدی بیرون بیایم و به آرزوهایم برسم.

هوش مصنوعی: بگذار هیچ‌کس به اعتبار خودش آسیب نبیند و مایه ننگ کسی نشود. نگذار سوختن شمع من به خاطر گریه‌ای باشد که بی‌دلیل و بدون عزت به راه افتاده است.

هوش مصنوعی: در جستجوی درد و رنج، گویی سنگ و شن در حال حرکت هستند. اما آیا در این مسیر به چیزی می‌رسند؟ شاید به ضعف یا بی‌اعتنایی، اما همیشه باید با صداقت و شرف رفتار کرد و به آن اعتنا داشت.

هوش مصنوعی: دل به خاطر غم نمی‌سوزد و چشم نیز به خاطر نبودن کسی اشک نمی‌ریزد. بر افشاندن ندامت و پشیمانی هم نپرداختم و از خجالت تنها یک قطره عرق بر چهره‌ام جاری شد.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه سیر شده‌ام و کام من پر از لذت است، اما هنوز احساس می‌کنم که به شدت بر سر حریص بودنم به خوراک دنبال لذتی هستم. ای کاش لحظه‌ای به شیرینی دندان زدن به لبی دست پیدا می‌کردم.

هوش مصنوعی: تلاش و همت من را نمی‌توان نادیده گرفت که چگونه توانستم خاک را به آسمان برسانم و یاد بلند قامتیم را در ذهن‌ها نگه دارم.

هوش مصنوعی: صبح روز قیامت، من در حالتی پر از اضطراب و در تکاپو هستم. تا زمانی که نفس‌هایم به پایان برسد، این وضعیت به سختی ادامه دارد و مانند قیامتی برایم می‌گذرد.

هوش مصنوعی: فقر با زیبایی‌ها و جلوه‌های خود راحتی خاصی به من می‌دهد و من فکر می‌کنم که با خوش‌شانسی به مرحله‌ای از زندگی رسیده‌ام که به نعمت و ثروت دست یافته‌ام.

هوش مصنوعی: اگر بیدل، تو با کسی آشنا هستی، در مورد عشق صحبت نکن. به جای آن، علم و فن را کنار بگذار و به زیبا صحبت کردن توجه کن.