هوش مصنوعی: آیا تاکنون جایی را دیده‌ای که همزمان هم عزلت و تنهایی باشد و هم جمع و شلوغی، مانند شمعی که فقط در حال سوختن است؟

هوش مصنوعی: از رنگی که فقط اثر درد آن را نشان می‌دهد، مانند طاووسی هستی که خود را در باغ دیده است.

هوش مصنوعی: حسادت باعث شده که بینش و درک تو کاهش پیدا کند، به طوری که نتوانسته‌ای زیبایی‌ها و روشنی‌های واقعی را ببینی و فقط به مسایل سطحی و بی‌ارزش توجه کرده‌ای.

هوش مصنوعی: آینهٔ عبرت خود را جلا بده، زیرا امروز تو همان کسی هستی که من دیده‌ام.

هوش مصنوعی: هیچگاه بر عقل و شعور خود نخند، زیرا ممکن است در حالم که به جنون می‌زنم، چیزی را پیدا کنم که دیگران نتوانسته‌اند آن را بیابند.

هوش مصنوعی: نمی‌توان حسرت عمر هدر رفته را جبران کرد، حتی اگر چقدر خود را به زحمت بیندازیم یا اشک بریزیم.

هوش مصنوعی: به چه دل بستن به شکل و حالتی که مربوط به پیری است، در حالی که تنها آثار و نشانه‌های گذشته را می‌بینی.

هوش مصنوعی: از مرگ دیگران چه درس و عبرتی می‌گیری، یا چه شرمی احساس می‌کنی، وقتی که خودت حتی کفن را در جلوی چشمانت نمی‌بینی؟

هوش مصنوعی: تصور کن که در خانه‌ای و به جایی نرو، زیرا اگر به بیرون بروی، شاید نتوانی برگردی.

هوش مصنوعی: اگر در دل خود چیزهای ناچیز و بی‌ارزش را جمع‌آوری می‌کنی، بهتر است که از زحمت دور کردن آنها از دیدن بپرهیزی.

هوش مصنوعی: به در بزن و وارد شو، مانند موجی که از کنار دریا عبور می‌کند؛ زیرا تو در وطن خود، سختی‌های سفر را تجربه کرده‌ای.

هوش مصنوعی: برای کسی که تجربه تلخی دارد، نباید مانند شمعی در حال آب شدن بود و فقط به رفتن کسی فکر کرد. بلکه بهتر است به بازگشت و آمدن نیز توجه شود.

هوش مصنوعی: صبح آمده و تو را از خواب بیدار کرده، حالا که به خودت نگاه می‌کنی، شرم کن و خود را مرتب کن.

هوش مصنوعی: در روز قیامت، خود را تحت فشار نگذار، زیرا مانند درخت بید، نفس تو در این دنیا گفتگوهایی را تجربه کرده است.