هوش مصنوعی: ما در این دنیا به شدت در حسرت و ناامیدی هستیم، مانند صبحی که در آشیانه‌ای محقر و بی‌روح و رنگ باخته فرود آمده است.

هوش مصنوعی: در آغوش تصور تو، غبار و خاک ما به طور ناخواسته به اوج و بلندی رسیده است.

هوش مصنوعی: به ندا و گریه‌ام توجه کن و از درد و حسرتی که در دلم دارم سوال نکن. به اندازه‌ای فراوان است که مانند سیلاب، اشک من جاری است.

هوش مصنوعی: بی‌خبر نباش از اینکه در انتظار وصلی هستیم. چشمانمان را به حرفی که شنیده‌ایم گشوده‌ایم.

هوش مصنوعی: ستاره‌ها و آسمان درس عبرتی به ما می‌دهند، و این نکته را به ما یادآوری می‌کند که زنگ خطر به صدا درمی‌آید، درست مانند حالتی که فردی از نیش افعی زخمی شده باشد.

هوش مصنوعی: آرامش در زندگی به من نزدیک نشد، بنابراین دستی به دامن چیزی زدم که آن را شبیه رنگی زیبا به نظر می‌آید.

هوش مصنوعی: محبت من نسبت به تو از دل خالص و بدون درخواست کمک یا ادعایی نشأت می‌گیرد. این عشق به قدری عمیق و واقعی است که می‌توان گفت در آن دمیدن، تمام درد و رنج‌های جهانی وجود دارد.

هوش مصنوعی: امروز بدون تو، مانند ریگ خشک بیابان، حسرتی عمیق در دل دارم. اشکی که می‌ریزم بوی یاد تو را می‌دهد، همچون دل آرامش یافته‌ای که در گذشته بود.

هوش مصنوعی: بیا برگرد، چون هنوز در نگاه آخرم مقدار کمی از چیزی که در دل دارم، در شیشه‌ای رنگ‌پریده باقی مانده است.

هوش مصنوعی: با اینکه خاک من را به مانند صبحی که باد می‌برد، از دست داده‌ام، هنوز هم آثار درد و اندوه بر دلم باقی مانده است.

هوش مصنوعی: حضور شخصیتی بزرگ و باعظمت، همچون خاتم سلطنت، برای کسی که با مشکلات و سختی‌ها دست و پنجه نرم کرده و سرش به خاطر این مشکلات پایین است، کافی و دلگرم‌کننده است.