هوش مصنوعی: برای مدت طولانی در انتظار نشسته‌ام و از درد و غم بی‌فایده‌ای اشک ریخته‌ام، مانند دلی که به خاطر ناله‌هایش گره‌ای میان رشت‌هایش پدید آمده ولی این گره به هیچ‌وجه به زندگی‌اش کمک نکرده است.

هوش مصنوعی: کجا رفته‌اند همه چیزهایی که به آن‌ها دسترسی داشتم؟ وقتی دل من از تنگنا و سختی می‌شکند، نفس من به مانند حبابی می‌زند و من باید از خواسته‌هایم عرق بریزم؛ انگار که بار سنگینی بر دوش دارم.

هوش مصنوعی: من که در شیدایی‌ام، به کدام مرحله از دیوانگی پا گذاشته‌ام که حالا تمام وجودم مانند شمع شده و تنها کف پایم باقی مانده است، همچون کسی که پایش دچار زخم شده است.

هوش مصنوعی: از سر مستی و نشئگی ناشی از طبیعت نا کامل خود، به دو جام آتشین عشق پیوسته‌ام و این صدا به گوشم رسیده است.

هوش مصنوعی: مراقب باش که در کار دیگران دخالت نکنی، زیرا ممکن است این کار باعث درد و ناراحتی شما شود. همچنین، مانند نگریستن به زینت‌ها و نشانه‌های مادی، نباید خود را درگیر مشکلات دیگران کنی که عواقب تلخی به دنبال دارد.

هوش مصنوعی: در خیال آرامش و آسایش، مانند گرد و غبار در نتیجه فرسودگی و بی‌تحرکی هستم. کجاست آن انگیزه و جراتی که باید به زندگی‌ام رنگ و روح ببخشید و آن را تغییر دهد؟

هوش مصنوعی: از لحظه وداع، به کدامی از ناله‌ها و سرودها می‌توانم احساسم را منتقل کنم؟ نگاه کن، این ورق را می‌نویسم به نقش و خطی که همچون غباری پراکنده بر جا مانده است.

هوش مصنوعی: جز این نیست که اگر آثار سجود من که همیشه بوده، نمایان گردد، از شرم و حیا بر زمین خطی نکشیدم و در این حالت پنهان مانده‌ام.

هوش مصنوعی: از شنیدن معنی زیبا و دلنشین نی، آن‌قدر تحت تأثیر قرار گرفته‌ام که گویا سخن جدید و نابی به گوشم می‌رسد که پیش از این از کسی نشنیده‌ام.

هوش مصنوعی: من نه از دل شوری که در جمع دوستان دارم خبر دارم و نه به حال خنده‌روزی باغ نظر می‌افکنم. چشمانم مانند مژه‌ای باز شده‌اند و تنها به غبار رنگ‌باخته‌ای می‌نگرم.

هوش مصنوعی: من مانند یک دل شکسته از باغ وفا بیرون آمده‌ام و به همراه خود ثمره‌های ندامت را که با هزار ناله به دست آمده، به ارمغان آورده‌ام.