هوش مصنوعی: ما از دسترسی به وصال تو دور هستیم و حالتی چون شمع داریم که در خفا و غم، داغی از نگاه تو بر دل داریم.

هوش مصنوعی: بهار تازه فرا رسیده است و ما هنوز از این فرصت استفاده نکرده‌ایم و در سایه‌ی گلی که بادی نرم به آن می‌وزد، نشسته‌ایم.

هوش مصنوعی: ما در حسرت این هستیم که ما نیز بتوانیم صبوری و آرامش داشته باشیم، اما به خاطر فضای محدود دل‌مان، تنها یک نفس رها و آرام داریم.

هوش مصنوعی: بهت زده‌ام که چگونه کسی می‌تواند به راحتی به منزل برسد در حالی که من راهی را نمی‌بینم و پاهایم پر از تاول است.

هوش مصنوعی: باربران ناگزیر و ناتوان، با صدای رسا پشت سر هم دشت‌ها را ترک کرده‌اند، مانند کسی که امیدش را از دست داده و پایش در میانه راه گرفته شده است.

هوش مصنوعی: گریه‌ام به خاطر توست و به عشق تو، آینه‌ای دارم که در آن، دل تنگی‌ام را می‌بینم.

هوش مصنوعی: در نهایت به خاطر وفاداری‌ام، دشمنان به من حمله کردند، مانند صبح که بدون نفس کشیدن بر من می‌تابد.

هوش مصنوعی: دل من با تپش‌های شدید، به شدت در حال احساس جنون است و یک اشک به زودی به چکیدن خواهد رسید.

هوش مصنوعی: به دلیل خجالت از اعمالم، باید احساس ناامیدی بیشتری نسبت به زندگی داشته باشم، طوری که همچون زنگ‌زده‌ای در آینه به خودم نگاه کنم.

هوش مصنوعی: از مزرعه آرزو، به دست آورده‌ام که دلی را با تلاش برای شکست حاصل کرده‌ام.