هوش مصنوعی: صبح که می‌شود، رنگی از چمن پیدا می‌شود و همچون گردی که به هوا برخاسته باشد، آثار آن در فضا نمایان است.

هوش مصنوعی: تو با زیبایی خود مثل یک گل درخشانی، مانند یک شعر زیبا در ذهن من نشسته‌ای و به آرامی باعث می‌شوی که در لحظه‌ای به فکر و تأمل فرو بروم.

هوش مصنوعی: از شدت درد و رنجی که دارم، بی‌صدا و خاموش می‌خورم و ابراز نمی‌کنم. می‌ترسم که درد دیگران را هم به یاد بیاورد و از حالشان شکایت کنند، مثل فردی که پایش آسیب دیده و نمی‌خواهد از دردش بگوید.

هوش مصنوعی: چون کسی مثل من نیست که آینه‌ای داشته باشد، بنابراین حال و هوای مژه‌ها که رنگی دارد، به شدت آشفته و نامنظم است.

هوش مصنوعی: در این دشت، گرد و غباری به‌وجود آمده و نی‌اجراکننده‌اش به سوی آروزی دل خسته‌ای می‌چرخد. گویی صدای جرس از شوق و آرزو برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: آسمان چه جام‌ها و ظرف‌هایی که در حرکت خود نداشته است، در حالی که در برابر یک گردن شکسته از شیشه قرار دارد.

هوش مصنوعی: ما در شرایطی به سر می‌بریم که اوضاع و احوال‌مان به این وضعیت پیچیده و آشفته دچار شده است و به نوعی روزگار به ما خوش نیامده و به این رنگ و بوی نچسبیده است.

هوش مصنوعی: صیاد به خوبی اوقات فراغت خود را می‌گذراند و از هر لحظه‌ای که می‌گذرد، شکوه و زیبایی شکارها را تجربه می‌کند. هر نفس و هر لحظه‌ای که سپری می‌شود، او از محدودیت‌های خود آزادتر می‌شود.

هوش مصنوعی: شخصی نمی‌تواند همیشه زیر آسمان به خاطر مشکلات و سختی‌ها خود را ناراحت کند و در زندگی به سراغ اشتباهات برود. این به نوعی به ما می‌گوید که نباید مدام به فکر ناکامی‌ها و شکست‌ها باشیم.