هوش مصنوعی: ای مرد ستم‌کش، چه دردناک است وضعیت تو! البته تو می‌توانی با غلبه بر مشکلات و رنج‌هایت، به آزادی و رهایی دست یابی. به شوق آن آزادی دلتنگی‌ها، از بحران‌ها و سختی‌ها بگذر و به سوی روشنایی و آزادگی برو.

هوش مصنوعی: در زندگی آزاد و رهایی، نباید به لذت‌های زودگذر و مشکلات روحی فکر کرد. نفس و خواسته‌های درونی پیچیدگی‌های زیادی ندارند و همچون شیرینی، باید از قید و بندها آزاد شد.

هوش مصنوعی: اگر در جشنی شرکت کنی که در آن وفا و صمیمیت وجود دارد، دل را با یاد تو شاد می‌کنم و اشکی از شوق و شادی بر چهره‌ام جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: عاشقان از علم و دانش راضی نیستند و فقط در حالتی هستند که داغ عشق را احساس کنند. اگر شمعی خود را به نمایش بگذارد و بر آبست، از سوختن گل به جز اشک و درد چیزی بیرون نمی‌زند.

هوش مصنوعی: از شعله‌ای که خاکستر را به‌دست می‌آورد، فضایی ناامن به‌وجود می‌آید. این احساس نگرانی به خاطر جذابیت پرواز، باعث می‌شود که تو نیز بی‌نشانی و بی‌دلی، سر خود را زیر بال جستجو قرار دهی و از آن بیرون بیایی.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس در این دشت نتوانسته است به پای تو مقاومت کند. آن لحظه‌ای که به خودت می‌لرزی، غبار خواب را از این بی‌جانی دور کن و به‌پا خیز.

هوش مصنوعی: مردانگی و شایستگی واقعی در زرق و برق ظاهری و لباس های زیبا نیست؛ مانند تیری که در غلاف خود پنهان است، بلکه باید با افتخار و شجاعت به میدان آمده و پیروزی را به دست آورد.

هوش مصنوعی: با ناآرامی و هیجانی که مردم دارند، روزها را بی‌خبر از این تنهایی می‌گذرانند. مانند موجی که از گلوی یک جانور مجروح بیرون می‌آید، تو نیز در این حال و روز می‌توانی آزاد و پرتوان باشی.

هوش مصنوعی: انسان برای رسیدن به مقام و منزلت باید تواضع و فروتنی داشته باشد. گاهی اوقات باید از خودخواهی و ناز کردن دوری کند و با شجاعت و رشد در مسیر زندگی پیش برود.

هوش مصنوعی: جهان پر از مشکلات و کمبودهاست و اگر هم در این دنیا نکته‌ای از عبرت وجود دارد، همین تازیانه‌ها و سختی‌ها هستند که ما را بیدار می‌کنند. از این مکان، مثل سحر و روشنی، باید به بیرون برویم و حقیقت را ببینیم.

هوش مصنوعی: در این فضای آرزوها، بیدل، تلاش بی‌ثمر را بی‌فایده می‌داند. به اندازه کافی حیا و شرم کافی است؛ چرا که آبروی کوشش و تلاش انسان از دنیای بی‌روح و بی‌بار بیرون می‌رود.