هوش مصنوعی: عشق و زیبایی را در زندگی بپاش و به خاطر وابستگی‌هایت دل را آزاد بگذار، زیرا احساس درونی‌ات مانند پرنده‌ای است که در قفسی گرفتار شده.

هوش مصنوعی: در این محیط مراقب باش که خودت را در معرض خطر قرار ندهی، زیرا ممکن است به راحتی به هدف بلا و مشکلات تبدیل شوی.

هوش مصنوعی: اگر از نواختن ساز اثری گرفته باشی، در نبض دل بی‌صدا و بی‌احساس نخواهد بود.

هوش مصنوعی: دل ما به خاطر عشق تو بسیار داغ و دلتنگ است و ما به خاطر عشق تو در آن آستانه سر فرو می‌آوریم و عبادت می‌کنیم.

هوش مصنوعی: در این دشت وسیع، ما بدون هدف مشخصی در حرکت هستیم و تنها دلیل ما برای ادامه، اشتیاق به رسیدن به خانه و آرامش است.

هوش مصنوعی: از این دریا نمی‌توانید بی‌پناهی پیدا کنید، مگر اینکه به ساحل خاکی برسید.

هوش مصنوعی: از شروع و پایان زلف او نپرس، چون این قصه به یک رشتهٔ بلند و پیچیده مرتبط است.

هوش مصنوعی: بهار است و ای میکده، نشئه‌ای جدید و دیوانه‌کننده از بوی گل‌های تازه در فضا پخش شده است.

هوش مصنوعی: به خاطر نیازم، اشک می‌ریزم و نمی‌دانم چگونه از خاک کوی تو دور شوم و بروم.

هوش مصنوعی: دل خسته‌ام را به یاد زلف‌های تو به درد و رنج می‌کشم، مانند کسی که زخم شانه‌اش درد می‌کند و درباره‌اش شکایت می‌کند.

هوش مصنوعی: من در ناامیدی‌ام به اندازه‌ای پایین آمده‌ام که ارزش وجودم مانند جوهری است که زیر خاک دفن شده، همچون شمشیری که در دست یک موریانه قرار دارد و به هیچ درد نمی‌خورد.

هوش مصنوعی: صدایی به گوش می‌رسد که بر ساز زندگی نواخته شده است، اما جز ناله و فریاد درد، چیز دیگری ندارد.

هوش مصنوعی: در آتش سوزانده شدیم و از خود بی‌خبر گشتیم، همچون رنگ آتش که دیگر سرودی برای ما ندارد.