هوش مصنوعی: من مثل یک موجود اسیر در این دنیای ساکت و بی‌تحرک گرفتار شده‌ام و غبار گذشته‌ام هیچ‌گاه از این فضا برنمی‌خیزد، مانند جنبش و حرکت در طلسمی که همچنان در خواب است.

هوش مصنوعی: هیچ نشانه‌ای از سفر تو در جاده وجود ندارد جز ردپای تو. حالا می‌توانی از این لیوان خوابیده یکی دو جرعه بنوشی.

هوش مصنوعی: هر بار که به یاد موهای شب‌گونه‌ات می‌افتم و چشم‌هایم را می‌بندم، رگ خواب و آرامش من به هم می‌ریزد و مژگان خوابیده‌ام در هم می‌پیچند.

هوش مصنوعی: این شعر به توصیف زیبایی و جذابیت فردی می‌پردازد که با قامت و چشمانش قادر است هر ماجرای بزرگی را تحت تأثیر قرار دهد. به‌نوعی نشان می‌دهد که زیبایی او هیچ رقیبی ندارد و می‌تواند به تنهایی دلیلی برای ایجاد فتنه و آشفتگی باشد. این جذابیت به گونه‌ای است که حتی ممکن است خواب را تحت تأثیر قرار دهد و باعث بیداری و توجه شود.

هوش مصنوعی: راهنمایی و هدایت افرادی که غافل و بی‌خبر هستند، خود چالش و مشکلی دیگر به شمار می‌آید. در این موقعیت، فقط وظیفهٔ بیداری و آگاهی دادن به آنها را در نظر بگیر و به خواب‌رفتگان آسیب نزن.

هوش مصنوعی: در این مکان تاریک و خوفناک، حتی موج‌های دریا هم می‌توانند درس عبرتی داشته باشند. این موج‌ها به آرامی حرکت می‌کنند و یادآور این هستند که عمر انسان به سرعت در حال گذر است و ممکن است به هدر برود.

هوش مصنوعی: شمعی که روشن است، نمی‌توان بارها دامن را آتش زد، چون غفلت و بی‌توجهی مدتی همچنان در خواب است و بیدار نمی‌شود.

هوش مصنوعی: من غبار و خاک هستم و می‌خواهم با بالا رفتن به مقام و مرتبه‌ای برسم تا دیگر شرمنده نباشم. مثل بار بر دوش دیگران که بدون علت و به‌ناگاه بر زمین افتادم و ناتوان از حرکت شدم.

هوش مصنوعی: من از جهل و دانش هیچ تفاوتی نمی‌بینم، چون در حقیقت، غافل نیستم و به بیداری دانایی رسیده‌ام.

هوش مصنوعی: از تلاش ناکافی خود پشیمانم، بیدل، عصای ناله‌ام شد و در نهایت، پایم از خواب بیدار نشده است.