هوش مصنوعی: چرا این چنین دنیای گردان در بین مردم ایجاد تلاطم کرده است؟ آیا دلیل آن این است که جامی پر از شراب به خاک افتاده و همه جا را به هم ریخته است؟

هوش مصنوعی: هزاران بار از بیابان امکان و وجود گذشته‌اند تا برای نام پرنده‌ی افسانه‌ای عنقا رنگی از قضا فراهم کنند.

هوش مصنوعی: ای کاش از این حرص و جنون رهایی بیابیم؛ حرص و جنونی که تلاش برای به دست آوردن دنیا باعث شده و به جای پاداش واقعی، عواقب ناگواری را برای ما به ارمغان آورده است.

هوش مصنوعی: امید به قیامت را قطع کن، زیرا رسیدگی به خواسته‌ات در میان غبار هزاران روز امروز و فردا گم شده است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که گل نباشد و درختی در بیابان وجود نداشته باشد، امیدوار به جمع‌آوری آب در آنجا نخواهیم بود؛ چرا که آب در صد مکان گوناگون به هدر رفته است.

هوش مصنوعی: زیر دیوار، باید صبر و آرامش را تحمل کنیم؛ حتی سایهٔ موی کسی هم می‌تواند به ما آسیب برساند.

هوش مصنوعی: ما حسرت ساختن و استحکام بنیاد قناعت را داشتیم، اما وضعیت ما به گونه‌ای است که خاک ما تبدیل به گل شده و آب چهره ما را خراب کرده است.

هوش مصنوعی: اگر مروت و انسانیت داری، با ابروان هفت‌خط و چهره زیبا بازی نکن. چرا که از چهره نرم و ملایم، خون‌ها بر زمین ریخته شده است.

هوش مصنوعی: من از ابتدا گم شده در آغوش یکتای تو هستم و نمی‌دانم تا کی باید به دنبال ذره‌ای از خاک باشم که به دریا ریخته شده است.

هوش مصنوعی: من می‌خواهم تمام وجودم مثل آب ریخته شود و در برابر تو سجده کند و به تو احترام بگذارد.

هوش مصنوعی: تا جایی که می‌توانی، بی‌احترامی به دل را فراموش کن. شیشه‌گری که در جیب خود روح و وجودش را نگه‌داشته، نباید بی‌مبالات باشد.