هوش مصنوعی: در دل عزت و بزرگی، صاحب‌منصبان و قدرتمندان به شکلی به دور از دسترس قرار دارند و مانند آب‌گوهر که نمی‌تواند از چاه بالا بیاید، آنها نیز در اوج مقام و منزلت خود، از دیگران دور هستند.

هوش مصنوعی: غرور و تکبر سلطنت مانند دهان یک اژدهاست که به آرامی شمع را می‌مکد و در نهایت خاموشش می‌کند.

هوش مصنوعی: زندگی‌ها گذشت، ولی عشق و دلبستگی به محبوب همچنان در وجودم زنده است، مانند رنگ یاقوت که در خون من جاری است و می‌تند.

هوش مصنوعی: در خیال او، نشانه‌های من از بین رفت و این پارچه‌ها را در پایان نور ماه شست.

هوش مصنوعی: در جایی که زیبایی و هنرِ خمیدگی ابروهای او نمایان است، مثل ماه نو احساس عذرخواهی و دلجویی می‌کنم.

هوش مصنوعی: در خانهٔ مجنون، دودی بلند شده و به خاطر آن، روزن چشم غزالان تیره و تار شده است. این تصویر نشان‌دهندهٔ حسرت و اندوهی است که به خاطر عشق ناکام به وجود آمده و بر زندگی او سایه انداخته است.

هوش مصنوعی: شعله‌ی ما در این دنیای پرآشوب تنها به خاکستر پناه می‌برد.

هوش مصنوعی: ناامیدی جزء لاینفک زندگی است و مانند تار و پود لباس صبحگاهی ما را در بر می‌گیرد. افسوس.

هوش مصنوعی: ای سرکش، از خودپسندی و ادعای بزرگ بودن شرم کن، چرا که هیچ چیز بیشتر از یک برگ کاه زیر شعله تو نیست.

هوش مصنوعی: باغ و بوستان همیشه سرسبز و زیبا می‌شود، اما دل نیز گاهی لازم است نگاهی به آن بیندازد و از زیبایی‌ها و احساسات لذت ببرد.

هوش مصنوعی: در جایی که به تماشای خودم نشسته‌ام، وقتی که مدام به خودم نگاه می‌کنم، حقیقت وجودم نمایان می‌شود و به نوعی روح و جوهر من به تصویر کشیده می‌شود.

هوش مصنوعی: عشق، با وجود نارسایی و کمبودهای من، همچون بارش باران برای گیاهی که به آن نیاز دارد، احساساتی را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: شمع در حال ذوب شدن است و به تدریج از بین می‌رود. ای کسانی که در جا مانده‌اید، این راهی است که باید در پیش بگیرید.

هوش مصنوعی: اگر بی‌دلی می‌خواهی صحبت کنی، بهتر است سکوت کنی؛ چون صاحب دلان و آگاهان به رازها، در دیده‌ی خود، شک بیشتر از کفر می‌بینند.