هوش مصنوعی: به خاطر خستگی و ناتوانی، آنقدر زانوهایم را بوسیدم که خط پیشانی‌ام تغییر کرد و در نهایت به موی زانو رسید.

هوش مصنوعی: در این محیط روحی و معنوی، آب وجودم به خاطر شرم از غفلت، نمی‌تواند سرش را بالا ببرد و خود را تسلیم کند؛ بلکه باید بر زانو بیفتد.

هوش مصنوعی: کجاست معبدی که ما را از غرور و خودبینی دور کند؟ افسوس که ما در جستجوی آن به پیری رسیده‌ایم و هنوز نتوانسته‌ایم به آن دست پیدا کنیم.

هوش مصنوعی: هر نمایشی در این مجلس همانند آینه‌ای است که تصویر آن را منعکس می‌کند. بنابراین، به دنبال جستجوی دل خود و زیبایی‌ام نروید؛ که آن را با چشم غیرمسلط نمی‌توان مشاهده کرد.

هوش مصنوعی: امروز احساس می‌کنم که شکر قد و قواره‌ام دو برابر است و مدت زیادی است که برای رسیدن به این حالت، همواره به سمت زانویم خمیده‌ام.

هوش مصنوعی: نوشتن و نوشتار به خودی خود نیاز به زمان و تمرین دارد، اما برخی از موضوعات و مطالب هستند که به دلیل پیچیدگی یا عدم وضوح، نمی‌توان به راحتی آن‌ها را درک کرد و فهماند. این بیت به این نکته اشاره دارد که برخی مسائل عمیق و پنهان وجود دارند که نمی‌توان آن‌ها را به سادگی بیان کرد.

هوش مصنوعی: در آن صبحی که به یاد تو بودم، مانند یک غنچه‌ی گل بودم. حالا عمرم به خواب رفته است و بوی زانویم را حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: از این اندیشه‌های بیهوده هیچ بهره‌ای نمی‌برم، حتی اگر در سختی و تنگنا گرفتار شده باشم.

هوش مصنوعی: افراد ناامید و بی‌اساس، تنها مشغول غم و اندوه هستند و در انتظار چیزی می‌مانند که از درخت بید جز آرزو و امیدی که در دل دارند، نتیجه‌ای حاصل نشود.

هوش مصنوعی: تغییر وضعیت تسلیم بر روی گلبرگ، ظلمی است. خدای من، به چه راحتی به زانو درآمدم و ناچاره شدم.

هوش مصنوعی: بیدل مانند موجی است که در عمق دریا به جستجوی جواهرات خوب می‌پردازد. من در حالتی خشک و بی‌حال، سرم را که در اثر نگرانی به پایین افتاده، بر روی زانوانم گذاشته‌ام.