هوش مصنوعی: کجایی ای دیوانگی؟ کجا رفته‌ای؟ ما با درد و رنج در دل آتش نشسته‌ایم و انتظار تو را می‌کشیم.

هوش مصنوعی: من از کم ظرف بودن هوش خود شکایت دارم، ای عافیت! پیمانه‌ات کجاست که بتوانم از آن بنوشم؟

هوش مصنوعی: تو منبعی از نیازهای دیگران هستی، بنابراین این جمله را نگو که خاکستر پروانه‌ات کجاست.

هوش مصنوعی: اگر اشکی ریختی، چه تفاوتی دارد با رنگ دلبر تو، و اگر آهی کشیدی، کجاست آن شور و شوق دیوانگیت؟

هوش مصنوعی: اگر فنجان پر از شراب، خواب زیبایی را به یاد مژگان لطیف و جذابت به من می‌دهد، پس کجاست آن لحظه‌ی شیطنت‌آمیز و دلربای تو؟

هوش مصنوعی: موهایت را با دقت بررسی کردم، ولی چه بسا راز گویای شانه‌ات را پیدا نکردم.

هوش مصنوعی: از وجود تا نیروی عدم، صدایی وجود دارد، اما کجاست آن اراده و همت مردانه تو؟

هوش مصنوعی: کمان آسمانی که زوایای جهان را دربر گرفته، اما خبری از تو نیست. کجاست خانه‌ات؟

هوش مصنوعی: دنیای پر زرق و برق و شگفتی که انتظار داشتم وجود ندارد، پس کجاست آن داستان زیبا و افسانه‌ای که برای آن انتظار کشیده بودم؟

هوش مصنوعی: حجاب آشنایی همانند زنجیری است که ما را به خودمان محدود می‌کند. اگر از این محدودیت که ناشی از آشنایی است عبور کنی، دیگر بیگانه‌ای در کار نخواهد بود.

هوش مصنوعی: این قفس دیگر حال و هوای خوبی ندارد و من در این شرایط احساس می‌کنم که دل من به شدت غمگین و بی‌تاب است. به دنبال تو هستم و نمی‌دانم کجا هستی.

هوش مصنوعی: سر تو دچار بی‌تابی است و راهی طولانی در پیش دارد، اما راهی که به کعبه و بتخانه می‌رسد کجاست؟