هوش مصنوعی: اگر لب‌های تو در گفتگوهای ما به شکوفایی برسد، مانند گوهر با ارزشی خواهد بود که در گلوی ما جا دارد.

هوش مصنوعی: ای تو در بهار و باغ، به سوی ما مثل یک سکهٔ نقره در گفتگوی ما جا داری.

هوش مصنوعی: در زندگی ما، آرامش و آسایش جایی ندارد و ما همچون مویی هستیم که در تپش و جنبش است، حتی وقتی که به نظر می‌رسد آرام هستیم.

هوش مصنوعی: از ما در مورد موضوعی نادر نپرس، زیرا با زیبایی و جذابیت نمی‌توان احساسات عمیق و آرزوهای واقعی‌مان را بیان کرد.

هوش مصنوعی: ما همچون حبابی در آب هستیم که از دریای عشق می‌نوشیم، و زمانی که دل از معشوق خالی می‌شود، آن‌وقت است که پری از سبوی ما ناپدید می‌شود.

هوش مصنوعی: زمانی که صبح فرا رسید و دل ما داغی نداشت، غبار نفس ما به نوعی بر زخم‌های قلب‌مان نشسته و آن را التیام بخشید.

هوش مصنوعی: مدتی‌ست که دل‌باخته‌ام و به عشق خود مشغول هستم. ای آینه، بیهوده خود را به ما نشان نده.

هوش مصنوعی: ما از روی غرور، بی‌آنکه در خاک فرورفته باشیم، ایستاده‌ایم. در حالی که آتش وجود ما به تو اختصاص یافته و وضوی ما از این شعله است.

هوش مصنوعی: نقاش به زحمت در حال کشیدن طرح و نقوشی است و خط و خال‌هایی را بر روی سایهٔ موهایمان طراحی می‌کند. او به قدری در این کار مشغول است که ما را به یاد می‌آورد.

هوش مصنوعی: چقدر باید به آرزوی خود امیدوار باشی و روح خود را به سمت ما جلب کنی؟

هوش مصنوعی: هیچ‌کس از ناتوانی ما خبر نداشت، اما بیدل، شکست خود را با نشانه‌ها و عطر وجودش نشان داد.