هوش مصنوعی: نقاشی که با رنگ‌ها نقاشی می‌کند، از چه ننگی به ما نگاه می‌کند، در حالی که با شکستن رنگ‌ها به ما می‌خندد و شرم ندارد.

هوش مصنوعی: مشکل زندگی جز از بین رفتن نیست و این زخم‌های عمیق که بر ما افتاده، درمانی ندارد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند با وضعیتی که دارد، به دیگران نیکی یا بدی بکند، چرا که زشتی ما خود را در آینه‌ای نشان می‌دهد که دشمن ماست.

هوش مصنوعی: نسیم ملایم از مصر به این باغ می‌گذرد و بال‌هایش را باز می‌کند، اما تنها عطر و بوی گل‌های ماست که برای آن جذابیتی دارد.

هوش مصنوعی: غفلت مردم باعث شده است که خالق و سازنده جهان، در کارگاه صنع خود همچون مخمل، با نرمی و لطافت خواب دیده و مژه‌های ما را به زیبایی و دقت بافته باشد.

هوش مصنوعی: دل به‌شکست عهد بست، یعنی قلب به درد و شکست مبتلا شد و پیمانی را که با خودش داشت، زیر پا گذاشت. حالا که نفس به سختی و با فغان و ناله می‌کشد، دیگر آرزوی ما به اندازه‌ای ناکام و نابود شده که هیچ امیدی به تحقق آن نیست. این درد و ناامیدی، ما را به یک حالت چینی و شکننده در آرزوهایمان رسانده است.

هوش مصنوعی: در باغی که خشک و بی‌حیات است، هیچ چیزی برای فکر کردن وجود ندارد. مانند موهایی که در آسمان پراکنده شده‌اند، ریشه‌ام به کدوهای ما وصل شده است.

هوش مصنوعی: لذت و شوقی که از متمایز کردن خواسته‌ها و آرزوها به دست می‌آید، تنها درد و رنج ارتباط و وابستگی را به همراه دارد و موجب می‌شود که فشار و سنگینی خواسته‌ها بر گردن ما احساس شود.

هوش مصنوعی: کوشش برای پاکیزگی دل از ما استمرار دارد و در پی آن، دل صاف و زلال است. برای پاک شدن، هیچ نیازی به خاک و تیمم نیست، چرا که وضوی واقعی ما در دل است.

هوش مصنوعی: ما با احترام و ادب در کنار هم نشسته‌ایم، حالا چرا باید آبروی ما به خطر بیفتد و مانند امواج دریا، گوهری که در ظرف ماست، به بیرون بریزد؟

هوش مصنوعی: یک کودک که از حقیقت می‌گذرد، در قفس، به عشق و آزادی فکر می‌کند و تحت تأثیر صدای شیرین و جذاب پرنده‌ای بی‌هدف، دچار سرگشتگی و سردرگمی می‌شود.

هوش مصنوعی: در این بهار، بیدل دیگر نیامده و برگ‌های سبز و تازه وفا را به تصویر نمی‌کشد؛ و حالا حال‌مان به قدری خراب است که رنگ و روی‌مان مانند آب بی‌رمق و کمرنگ است.