هوش مصنوعی: به خاطر ناتوانی‌ام، وقتی که بر زمین سجده کردم، اثر پایم بر چهره‌ام باقی ماند و سر تسلیمم را به خاک گذاشتم.

هوش مصنوعی: ما بی‌هدف و بی‌علت، همچون موج دریا، زبان نمی‌زنیم، زیرا درون ما از سکوتی عمیق پر شده است که به ارزش و زیبایی مانند گوهر در یک سبوی شفاف است.

هوش مصنوعی: ای خیال نادرست، بر دل آزاد ما سایه ننداز. ما بدون هیچ دلیلی بر ناراحتی، چون گلی آزاده در حال شکفتن هستیم.

هوش مصنوعی: در این بیت به زیبایی و پیچیدگی احساسات انسانی اشاره شده است. شاعر می‌گوید که در برابر عشق و محبت، تمامی حالت‌ها و سجودها، تنها نشانه‌ای از حیرت هستند و هیچ چیزی جز شعف و شفافیت وجود ندارد، مانند شبنم که در حال وضو گرفتن است. به عبارتی دیگر، عاشقانه‌های ما در عشق، تنها تلاشی برای درک عمیق‌تری از محبت است.

هوش مصنوعی: حرفی که می‌زنیم و به تفکر و شگفتی وابسته است، مانند سیلی به زبان نمی‌آید و نمی‌توانیم به راحتی در مورد آن گفتگو کنیم.

هوش مصنوعی: عشاق مانند شمعی هستند که با سوختن خود، نوری را به دیگران می‌دهند و چرا به خاطر عشق و وفاداری، نام و آبروی ما ارزشمند است.

هوش مصنوعی: ما در دنیا به داشتن کمبود اعتبار شناخته شده‌ایم، همان‌طور که بوی گل در چشم‌هایتان کاملاً مشهود است. این نشان‌دهنده آن است که عیب‌های ما در معرض نمایش است و به راحتی قابل مشاهده می‌باشد.

هوش مصنوعی: ما در وادی حیرت و سرگردانی هستیم، نگاهی به اطراف می‌اندازیم و در جستجوی چیزی هستیم که رنگ و رو رفته و کم‌یاب شده است.

هوش مصنوعی: ما آن‌قدر به وضعیت ملامت و سرزنش عادت کرده‌ایم که اگر هم کسی به ما اعتراض کند، تأثیری بر ما ندارد.

هوش مصنوعی: نمی‌توان به راحتی با تفکرات بیهوده کنار آمد. بیدل، تو از دریاچه نظم و ترتیب بهره‌مند هستی و آب جوی ما به همین اندازه کافی است.